Elizabeth passou l mais de la nuite ne l quarto de l’armana, i a la purmanhana tubo l gusto de le poder mandar ũa repuosta sastifatória a las preguntas que lhougo mui cedo recebiu de l Senhor Bingley pula ama de casa, i tamien a las que recebiu un cachico apuis de dues alegantes ties de cumpanhie de las armanas del. Anque tubira melhoras, assi i todo pediu que le mandáran un belhetico deilha a Longbourn, puis gustaba que la mai bejitasse a Jane, i assi podira formar la sue eideia a respeito de l stado deilha. L belhete fui mandado lhougo a seguir, i la repuosta fui dada sien tardar. La Senhora Bennet, acumpanhada pulas sues dues filhas mais nuobas, chegou a Netherfield lhougo a seguir al zayuno de la familha.
Tubira eilha achado a Jane an algun peligro, la Senhora Bennet iba a quedar mesmo agoniada; mas cumo quedou sastifeita por ber que l stado deilha filha nun era de muito cuidado, nun tenie nahue gana de que sanasse debrebe, yá que ende talbeç tubisse que la lhebar de Netherfield. Por esso, eilha nun atendiu al pedido de la filha para que la lhebáran para casa; nien l boticário, que habie chegado mais ou menos al mesmo tiempo, achaba que esso fura acunselhable. Apuis de star un ratico sentada cun Jane, cula benida de la Menina Bingley i por cumbite desta, la mai i las trés filhas fúrun cun eilha pa la sala de l zayuno. Bingley fui a tener cun eilhas cun spranças de que la Senhora Bennet nun houbira achado la Menina Bennet mais amalinada do que eilha asperaba.
«Ye berdade que achei, senhor,” fui la repuosta deilha. “Eilha stá amalinada de mais para poder ser lhebada deiqui. LSenhor Jones diç que nien debemos pensar an lhebá la. Tenemos de abusar un cachico mais de la buossa amablidade.”
“Lhebá la!” sclamou Bingley. “Nien pensar nesso. Mie armana, stou cierto, nun quererá oubir falar de la lhebar.”
“Stai çcansada, senhora,” dixo la Menina Bingley, cun ũa delicadeza frie, “que la Menina Bennet bai a recebir todos ls cuidados possibles enquanto stubir cun nós.”
La Senhora Bennet nun poupou nas palabras pa le agradecer.
“Tengo la certeza,” acrescentou, “i se nun fura por uns buns amigos assi you nun sei l que le iba a passar a eilha, yá que stá mesmo mui malica, i sufre muito, anque cun la mais grande pacéncia de l mundo, que ye l que se passa sempre cun eilha, sien nunca falhar, l carátele mais doce que yá bi an dies de mie bida. Muita beç le digo a las mies outras filhas que nun son nada acumparadas a eilha. Teneis eiqui ũa guapa sala, Senhor Bingley, i ũas guapas bistas pa l jardin. Nun conheço sítio ne l campo que seia armano a Netherfield. Nun stais a pensar deixá lo dun die pa l outro, spero you, anque l téngades arrendado por pouco tiempo.”
“Todo l que fago ye feito dun die pa l outro,” retrucou el; “i se me resolbisse a deixar Netherfield, cuido que cinco minutos apuis yá me haberie ido ambora. Mas por agora, assi i todo, cunsidro me cumo stando anstalado eiqui.”
“Ye mesmo esso l que you asperaba de bós,” dixo Elizabeth.
“Ampeçais me a antender, nun ye?” sclamou el, bolbendo se para eilha.
“Á, si — you antendo bos mui bien!”
“Gustaba de agarrar esso cumo un agabo; mas l poder ser coincido tan facelmente tengo miedo que seia lhamentable.”
“Sodes cumo sodes. Dende nun ben que un carátele perfundo i cumplicado seia mais ou menos dino de stima do que un cumo l buosso.”
“Lizzy,” atalhou la mai, “lhembra te de adonde stás, i deixa de te portar desse modo malo a que mos tenes afeito an casa.”
“Inda nun me habie dado de cuonta,” cuntinou Bingley lhougo apuis, “de que fúrades ũa studiosa de l carátele. Esse debe de ser un studo bien antressante.”
“Si, mas ls caráteles cumplicados son ls mais antressantes. Al menos ténen essa bantaige.”
“L campo,” atalhou Darcy, “an giral, poucos sujeitos puode ouferecer para esse studo. Nũa aldé stamos nũa quemunidade mui acanhada i que pouco demuda.”
“Mas las própias pessonas demúdan tanto, que hai siempre algo de nuobo neilhas para ser ouserbado”
“Si, ye berdade” sclamou la Senhora Bennet, oufendida pul modo cumo el falara de la giente de l campo. “Asseguro bos que se passa la mesma cousa tanto ne l campo cumo na cidade.”
Todos quedórun mui surpresos, i Darcy, apuis de mirar un ratico para eilha, fastou se sien dezir nada. La Senhora Bennet, que cuidaba haber alcançado ũa bitória cumpleta subre el, cuntinou cun aire de triunfo.
“Pul miu lhado, you nun sou capaç de ber que bantaige puode tener Londres an relaçon al campo, a nun ser ls sotos i ls sítios públicos. L campo ye de loinje mais agradable, nun achais, Senhor Bingley?”
“Quando stou ne l campo,” retrucou el, “nunca tengo gana de l deixar; i quando na cidade passa me l mesmo. Ténen cada un las sues bantaiges, i you sinto me a la mesma feliç an dambos a dous.”
“Claro —esso ye porque bós teneis bun feitiu. Mas aquel cabalheiro,” mirando para Darcy, “parecie pensar que l campo nun ten balor nanhun.”
“Stais mui anganhada mai,” anterbieno Elizabeth, ambergonhada por sue mai. “Nun antendistes al Senhor Darcy. El solo quijo amentar an que nun ye tanta la bariadade de pessonas que podemos ancuntrar ne l campo cumo na cidade, l que tenereis de recoincer que ye berdade.”
“Stá bien, querida, naide diç l cuntrairo; mas quanto a nun ancuntrar tanta giente nestas bezinanças, you cuido que hai poucas tan grandes cumo la nuossa. You cuido que yá cheguemos a cenar cun binte i quatro familhas.”
Nada a nun ser l respeito por Elizabeth lhebarie a Bingley a guardar l sou sereno. L’armana del era menos delicada, i apuntou le ls uolhos al Senhor Darcy cun ũa risa bien spressiba. Elizabeth, buscando dezir algo que zbiasse las atençones de la mai, antoce preguntou le s’acauso Charlotte Lucas bejitara Longbourn enquanto eilha stubira fuora.
“Si, apareciu onte cun l pai. Que home tan agradable ye l Senhor Williams, nun achais, Senhor Bingley? Que home tan çtinto! Tan gentil i simples! El ten siempre ũa palabra para todo mundo. Essa ye la mie eideia de buona eiducaçon; i essas que se cúidan mui amportantes, i nunca ábren la boca, nun ténen eideia de l que ye eiducaçon.”
“Charlotte cenou cun bós?”
“Nó, eilha tubo que bolber para casa. Cuido que fazie falta por bias de ls pasteles de chicha. An mie casa, Senhor Bingley, tengo sempre criados que sáben fazer l trabalho deilhes; las mies filhas son eiducadas de modo mui defrente. Mas cada un ye juiç del mesmo, i las Lucas son mui buonas rapazas, puodo bos garantir. Ye pena nun séren guapas! Nun ye que you ache a Charlotte mui feia —mas, seia cumo seia, eilha ye mui nuossa amiga.”
“Eilha parece ũa moça mui agradable.”
“Á, claro que si; mas teneis de cuncordar que ye mui feia. La própia Senhora Lucas diç esso muita beç, i ambeija me la belheza de Jane. Nun gusto de agabar las mies filhas, mas para falar la berdade, Jane —nun ye todos ls dies que se béien rapazas cumo eilha. Esso ye l que todo mundo diç. You nun cunfio na mie própia amparcialidade. Quando eilha tenie solo quinze anhos, houbo un tiu an ca de miu armano Gardiner na cidade que s’amboubou de tal maneira por eilha que mie cunhada chegou se a cumbencir de que el se iba a çclarar antes de mos irmos ambora. Mas, assi i todo, nun l fizo. Talbeç la tenga achado nuoba de mais. Assi i todo, inda le screbiu uns bersos, i até que éran bien guapos.”
“I assi s’acabou l amor del,” dixo Elizabeth ampaciente. “Houbo mais de quatro, cuido you, que fúrun pul mesmo camino. Gustaba de saber quien haberá çcubierto l’eificácia de la poesie para spantar l amor!”
“You fui ansinado a tratar la poesie cumo quemido de l amor,” dixo Darcy.
“Dun amor puro, fuorte i saludable, ye possible. Todo sirbe de quemido al que yá reinou. Mas an se tratando dũa anclinaçon delgeira i passageira, stou cumbencida que un bun soneto la barre dũa beç.”
A Darcy solo le dou la risa; i l silenço que se seguiu fizo Elizabeth tembrar cula eideia de que la mai se sponira outra beç a falar. Eilha si querie falar, mas nun sabie quei dezir; i apuis un cúrtio silenço la Senhora Bennet ampeçou le a agradecer outra beç al Senhor Bingley la sue bundade cun Jane, pedindo le tamien çculpa por algue moléstia cun Lizzy. L Senhor Bingley fui dũa grande delicadeza na repuosta, i oubrigou l’armana mais nuoba a ser tamien delicada, i a dezir le l que l’oucajion eisigie. Eilha cumpriu la sue parte anque sien star mui cumbencida, mas la Senhora Bennet staba sastifeita, i un cachico apuis pediu la carruaije. Apuis deste sinal, ũa de las filhas mais nuobas adelantrou se. Las dues rapazas habien passado to l tiempo de la besita a dezíren segredicos ũa a l’outra, i l resultado desso fui que la mais nuoba tenie de le lhembrar al Senhor Bingley que quando bieno al campo pula primeira beç habie pormetido de dar un baile an Netherfield.
Lydia era fuorte, ũa rapaza crecida de quinze anhos, tenie ũa buona figura i l un carátele mui alegre; faborita de sue mai, que pul sou amor la habie apersentado a la sociadade zde ũa mui tienra eidade. Eilha tenie derrepentes, i daba se muita amportança, l que se streformara an cunfiança neilha mesma cun las atençones que recebie de ls oufeciales, grácias a las buonas cenas de l tiu i als sous modos simples. Antoce, era eilha la mais al modo pa le falar al Senhor Bingley a respeito de l baile, i nun derrepente le lhembrou la promessa del; acrecentando, que serie la cousa mais bergonhosa de l mundo se el nun la cumprisse. La repuosta del a este ataque assi derrepente era ũa delícia pa ls oubidos de la mai deilhas.
“Stou purfeitamente purparado, asseguro bos, para cumprir la mie pormessa; i quando buossa armana stubir sana, pido bos l fabor de andicar l próprio die de l baile. Mas nun querereis fazer l baile anquanto eilha stá mala.”
Lydia amostrou se sastifeita. “Á! claro—será bien melhor asperar que Jane steia buona, i por essa altura ye mais cierto que l capitan Carter yá steia an Meryton outra beç. I quando bós tubirdes dado l buosso baile,” acrescentou eilha, “bou a apertar cun eilhes para que déian un tamien. Dezirei le al coronel Forster que ye ũa bergonha se el nun l dir.”
La Senhora Bennet i las filhas alhá se fúrun ambora, i Elizabeth bolbiu lhougo para an pie de Jane, deixando l cumportamiento deilha i de la família als comentairos de las dues ties i de l Senhor Darcy; este último, assi i todo, nun stubo d’acuordo cun la cinçura a Elizabeth, anque la Menina Bingley fura mui aguda a fazer caçuada a respeito de uolhos guapos.”
A las cinco de la tarde las dues ties fúrun se a bestir, i a las seis i meia mandórun chamar a Elizabeth para cenar. A las preguntas que eilhas le fazírun a respeito deilha, i antre las quales tubo l gusto de çtinguir l special antresse de l Senhor Bingley, nun le pudo dar ũa repuosta mui faborable. Jane nun staba nada melhor. Las armanas, anquanto oubien esso, repetírun ũas três ou quatro bezes cumo eilhas stában tristes, cumo era hourrible tener un resfriado assi tan malo, i cumo eilhas mesmas nun gustában nada de quedar malas; i apuis nun tornórun a amentar ne l assunto: i l’andefréncia deilhas an relaçon a Jane quando nun stában mesmo delantre deilha trouxo le a Elizabeth to la sue antiga mala gana an relaçon a eilhas.
L armano deilhas, de berdade, era la sola pessona de l grupo que eilha inda era capaç de mirar cun buns modos. L cuidado del por Jane saltaba a la bista, i las atençones del an relaçon a eilha éran mui agradables, i fazírun la sentir que nun staba a mais cumo eilha acraditaba que era tenida puls outros. Parecie que solo el se daba de cuonta de que eilha staba eilhi. La Menina Bingley staba mui acupada pul Senhor Darcy, i l’armana deilha pouco menos que esso; i quanto al Senhor Hurst, an pie de quien Elizabeth staba sentada, el era un home dado a la malandra, que solo bibie para quemer, buer, i jogar a las cartas; que, quando el çcubriu que eilha mais querie un quemido hounesto do que un guisado, nada mais tubo pa le dezir.
Acabada la cena, eilha fui dreita para an pie de Jane, i la Menina Bingley ampeçou a craticá la assi que eilha saliu de la sala. Que las maneiras deilha éran mui rudas, ũa mistura de proua i de you acá sou you; que eilha nun tenie cumbersa, nien stilo, nien belheza. La Senhora Hurst pensaba l mesmo, i acrescentou:
“Falando bien i debrebe, eilha nun ten nada que la requemende, a nun ser que ye buona andadeira. An dies de mie bida se me ha de squecer l’ampostura deilha esta manhana. Eilha quaije parecie a modo boubica.”
“Parecie mesmo, tenes rezon, Louisa. You tube muita deficuldade an me aguantar. Que çparate haber benido naqueilha ampostura! Que necidade tenie de se botar a stremundiar pul termo afuora, porque l’armana agarrou un resfriado? L pelo deilha, todo çpendado, todo arrebulhiçado.”
“Ye berdade, i las einaugas; spero que tengas bido las einaugas deilha, cun lhama até l’altura de seis polgadas, stou cierta desso; i cumo ponie l bestido pa las scunder, mas sien ser capaç.”
“L tou retrato até puode star bien cierto, Louisa,” dixo Bingley; “mas nun me dei de cuonta de nada desso. Achei la Menina Elizabeth Bennet mesmo mui encantadora quando eilha mos apareciu na salica esta manhana. Las einaugas anlhodadas fui cousa de que nien me dei de cuonta.”
“Bós arreparestes nesso, Senhor Darcy, tengo la certeza” dixo la Menina Bingley; “i stou an cuidar que bós nun íbades a gustar de ber la buossa armana a fazer ũas áfricas daqueilhas.”
“Claro que nó.”
“Andar trés milhas, ou quatro milhas, ou cinco milhas, ou alhá quanto ye, cun lhama puls tornozielhos, i eilha sola, cumpletamente solica! Quei quererie eilha cun esso? A mi parece me que esso amostra a modo ũa andependéncia çpreziible i amprouada, ũa grande andefréncia porbinciana pulas buonas maneiras.”
“Esso amostra un bien querer pula armana que ye de dar lhoubores,” dixo Bingley.
“Cuido, Senhor Darcy,” dixo la Menina Bingley mui baixico, “que esta abintura bos tenga afrouxado l’admiraçon puls guapos uolhos deilha.”
“De maneira nahue,” cuntestou el; “até stában mais relhuzientes por bias de l sfuorço.” Un pequeinho silenço seguiu se a esta fala, i la Senhora Hurst bolbiu outra beç:
“You tengo ũa mui grande cunsidraçon pula Menina Jane Bennet, eilha ye mesmo ũa rapaza doce, i deseio de todo l miu coraçon que tubira muita suorte. Mas cun un pai i ũa mai daqueilhes, i cun tan fraca parentena, tengo miedo de que eilha nun seia capaç.”
“Cuido que te oubi dezir que l tiu deilhas ye delgado an Meryton.”
“Ye berdade; i ténen outro, que mora nun sítio acerca de Cheapside.”
“Esso ye fantástico,” acrescentou l’armana, i dambas a dues se botórun a risadas.
“Inda que eilhas tubíran tius que chegáran para anchir a Cheapside todo,” gritou Bingley, “esso nun las iba a fazer menos ancantadoras.”
“Mas esso há de le abaixar muito las probablidades de se casáren cun algun home de buona posiçon ne l mundo,” retrucou Darcy.
Bingley nun le respundiu a esta fala; mas las armanas del cuncordórun, i fazírun caçuada por algun tiempo culas relaciones bulgares de la querida amiga del.
Assi i todo, cun ũa renobada bundade, eilhas bolbírun al quarto deilha, i sentórun se a falar até que las fúrun a chamar pa l café. Eilha staba inda mui mal, i Elizabeth nun la quijo deixar por un cachicho, até la nuite yá tarde, quando tubo l assossego de la ber a drumir, i quando le pareciu que habie de ir abaixo, mais por oubrigaçon do que por gusto. Quando antrou an sala achou todo l grupo a jogar al loo, i lhougo la cumbidórun a ajuntar se a eilhes; mas cun miedo de que stubíran a jogar a mui caro eilha nun quijo, i çculpando se cula armana, dixo que se iba a antretener ne l pouco tiempo an que podie star abaixo, cun un lhibro. L Senhor Hurst mirou para eilha cun assombro.
“Mais quereis ler do que las cartas?” dixo el; “Esso ye mui stranho.”
“La menina Elizabeth Bennet,” dixo la Menina Bingley, “çprézia las cartas. Eilha ye ũa grande lheitora, i nun ten gusto por mais nada.”
“Nun sou mercedora desse lhoubor nien dessa cinçura,” dixo Elizabeth; “nun sou ũa grande lheitora, i tengo gusto an muitas cousas.”
“A tratar de buossa armana, esso stou you cierto que teneis gusto,” dixo Bingley; “i spero que mui debrebe l téngades acrecentado por la berdes sana de todo.”
Elizabeth agradeciu le de l coraçon, i apuis fui a caras a la mesa que tenie alguns lhibros anriba. El lhougo se oufreciu pa le ir a buscar outros —todos ls que la sue bibloteca tubira.
“I bien you gustarie que la coleçon fura mais grande para buosso gusto i miu própio prestijo; mas sou un home dado a la malandra, i anque nun tenga muito, tengo mais do que algun die hei de ler.”
Elizabeth assegurou le que s’amanhaba mui bien cun ls que habie na sala.
“You stou spantada,” dixo la Menina Bingley, “que miu pai tenga deixado ũa tan pequeinha coleçon de lhibros. Que guapa bibloteca bós teneis an Pemberley, Senhor Darcy!”
“Nun podie deixar de ser buona,” dixo el, “ye trabalho de muitas giraçones.”
“I inda porriba bós teneis la acrecentado muito, puis stais siempre a mercar lhibros.”
“Nun sou capaç d’antender que se çcuide ũa bibloteca de família an tiempos cumo estes.”
“Çcuidar! Stou cierta de que bós nun çcuidais nada que puoda tornar mais guapo esse nobre sítio. Charles, quando fazires la tue casa, gustaba que fura al menos la metade guapa de Pomberley.”
“Ouxalá seia possible.”
“Mas you acunselharie te a fazer la tue compra naqueilhas redondas, i a agarrar a Pemberley a modo un modelo. Nun hai un cundado mais guapo an Anglaterra do que l Derbyshire.”
“De coraçon l fazerie; you até cumpraba la própia Pemberley se Darcy la bendira.”
“Stou a falar de possiblidades, Charles.”
“Palabra de honra, Caroline, you mais querie tener a Pemberley por compra do que por eimitaçon.”
Elizabeth staba cun atento a mais al que se staba a passar, para que fura capaç de le dar algue atencion al lhibro; i ponendo lo lhougo de lhado, achegou se a la mesa de las cartas, i puso se antre l Senhor Bingley i l’armana mais bielha del, para ouserbar l jogo.
“La Menina Darcy creciu muito zde la primabera?” preguntou la Menina Bingley; “será que yá stá tan alta cumo you?”
“Cuido que si. Andará agora pula altura de la Menina Elizabeth Bennet, ou talbeç mais alta.”
“Que gana tengo de la tornar a ber! Nunca achei a naide que me gustasse tanto! Que postura, que maneiras! I tan spabilada pa l’eidade deilha! Toca l piano dun modo mui special.”
“Quedo spantado,” dixo Bingley, “cumo las rapazas son capazes de tener pacéncia para se tornáren tan purfeitas cumo todas eilhas lo son.”
“Todas las rapazas purfeitas! Miu caro Charles, quei quieres tu dezir?”
“Si, todas eilhas, cuido you. Todas píntan mesas, pónen forro an apartadores, i técen bolsicas. Nun conheço nanhue que nun faga todo esso, i nun se me lhembra de haber oubido falar pula purmeira beç dũa rapaza, sien que anformáran de que era purfeita.”
“La tue lista de las cousas que cáben nessa purfeiçon,” dixo Darcy, “ten muito de berdade. La palabra ye aplicada a mais dũa mulhier que nun faç mais nada para alhá de fazer bolsos ou forrar un biombo. Mas stou mui loinje de cuncordar cuntigo na abaluaçon que fais de las mulheres an giral. Que seia de l miu coincimiento, nun me puodo agabar de coincer mais de meia dúzia que séian mesmo purfeitas.”
“Nien you, tengo la certeza,” dixo la Menina Bingley.
“Antoce,” dixo Elizabeth, “sodes mui eisigente quanto a la buossa eideia dũa mulhier purfeita.”
“Si, sou mui eisigente nesso.”
“Á, mas teneis rezon!” sclamou la sue fiél colaboradora, “nanhue poderá ser tenida cumo purfeita se nun arrepassar an muito l que se questuma achar por ende. Ũa mulhier ten de tener un coincimiento mui fondo de música, canto, zeinho, beilar i lhénguas modernas, para respeitar la palabra; i para alhá de todo esso, ten de tener qualquiera cousa ne l sou aire i na maneira de andar, ne l ton de la boç, ne l trato i modo de falar, puis se assi nun fur solo quedará a meias.”
“Todo esso eilha há de tener,” acrescentou Darcy, “i a todo esso eilha inda há de ajuntar algo mais amportante, l zambolbimiento de la sue anteligença cun lhargas lheituras.”
“Nun stou nada admirada de que solo conhéçades seis mulhieres purfeitas. L que me spantarie era que coincírades algue.”
“Sodes assi tan dura cul buosso própio sexo a puntos de dubidar de que todo esso seia possible?”
“You nunca bi ũa mulhier assi. Nunca bi tanta capacidade, i gusto, i aplicaçon, i eilegança juntos, cumo bós ls çcrebis.”
La Senhora Hurst i la Menina Bingley portestórun contra l’anjustícia que iba na dúbeda deilha, i dambas a dues çclarórun que coincien muitas mulhieres que éran al cunsante de la çcriçon, quando l Senhor Hurst las chamou a la orde, cun muitas queixas por nun stáren cun atento al que tenien delantre. Cumo la cumbersa chegara desse modo al fin, Elizabeth lhougo a seguir saliu de la sala.
“Elizabeth Bennet,” dixo la menina Bingley, assi que la puorta se cerrou, “ye ũa daqueilhas rapazas que stá siempre a querer dar nas bistas de l outro sexo zacraditando l deilhas; i cun muitos homes, you dezirie, esso dá resultado. Mas, ne l miu modo de ber, ye un truco çpreziible, ũa manha mui mala.”
“Sien dúbeda,” dixo l Senhor Darcy, a quien esta ouserbaçon era percipalmente deregida, “hai muita baixeza an to las manhas que las mulhieres s’assujéitan a ousar para agradar. Todo l que tenga algo a ber cun stúcia ye çpreziible.”
La Menina Bingley nun staba sastifeita de todo cun esta repuosta para cuntinar cul assunto.
Elizabeth ajuntou se outra beç a eilhes solo pa le dezir que l’armana staba pior, i que eilha nun la iba a poder deixar. Bingley resolbiu que l Sr. Jones tenie que ser chamado d’ourgença; anquanto las armanas del, cumbencidas de que la medecina ne l campo nun serbie para anda, requemendórun que se mandara alguien a la capital pa que traíra un de ls melhores doutores. Eilha nien quijo oubir falar nesso; mas nun staba contra que se fazira cunsante la perpuosta de l armano deilhas; i quedou treminado que l Senhor Jones serie mandado chamar a la purmanhana cedo, s’acauso la Menina Bennet nun apersentara buonas melhoras. Bingley quedou mui preacupado; i las armaans del stában mui aflegidas. Assi i todo, mais tarde cunselórun se a cantar ũas modas a dues apuis la cena, anquanto el nun fui capaç de achar melhor alíbio pa las preacupaçones do que dar le ordes a la ama de casa para que se le dira toda l’atencion a la tie malica i a l’armana deilha.
La fertuna de l Senhor Bennet benie quaijeque toda dũa sola propiadade cun dues mil lhibras de rendimiento al anho, i que, anfeliçmente pa las filhas del, staba çtinada, a la falta de ardeiros machos, a un pariente mui fastado; i la fertuna de la mai deilhas, anque bundasse pa la sue situacion an bida, nunca iba a sustituir la falta de la del. L pai deilha habie sido percurador delgado an Meryton, i habie le deixado quatro mil lhibras.
Eilha tenie ũa armana casada cun un Senhor Philips, que habie sido secretairo de l pai deilhas i le ardara las funciones, i un armano stablecido an Londres nun respeitable ramo de negócio.
L lhugar de Longbourn quedaba solo a ũa milha de Meryton; ũa lunjura nó mui lharga pa las rapazas, que la questumában fazer ũas três ou quatro bezes por sumana, para ir a tener cula tie deilhas i tamien al soto de chapéus mesmo de l outro lhado de l camino. Las dues mais nuobas de la familha, Catherine i Lydia, éran las mais afeitas a essas atenciones; tenien las cabeças mais lhibres que las armanas, i quando nada melhor le aparecie, ũa ida a Meryton fazie le falta para animar las horas de la Manhana deilhas i arranjaba le cumbersa pa la belada; i, anque na region siempre houbira muita nobidade, eilhas sempre amanhában modo de saber algue pula tie. Nesta altura, ye berdade, eilhas stában bien chenicas tanto de amboras cumo de felcidade por bias de un regimento de la melícia que acabara de benir pa las redondas; iba a quedar l eimbierno todo, i quartel general era an Meryton.
Las bejitas deilhas a la Senhora Philips dában le agora las amboras mais antressantes. Cada die ajuntában algo de nuobo al coincimiento que tenien de ls nomes de ls oufeciales i de sues relaciones. Ls aposentos deilhes yá nun éran segredo para naide, i als poucos eilhas ampeçórun a coincer ls própios oufeciales. L Senhor Philips habie los bejitado a todos, i esso abriu le a las sobrinas del un caminho de felcidade até ende çcoincido. Nun falában de mais nada a nun ser de ls oufeciales; i la lharga fertuna de l Senhor Bingley, que bundaba amentar neilha para animar la mai deilhas, nun tenie acumparança als uolhos deilhas cun aqueilhes guapos ouniformes.
Apuis de haber scuitado ũa manhana anteira las animadas palabras deillas, l Senhor Bennet, dixo de modo friu:
“Pul que puodo sacar de l buosso modo de falar, bós habeis de ser dues de las rapazas mais chochicas de l paiç. Yá quantá que çcunfiaba desso, mas agora stou cumbencido.”
Catherine quedou atrapalhada i nun le dou repuosta; mas Lydia, sien fazer causo nanhun, cuntinou a amostrar l’admiraçon que tenie pul Capitan Carter, i la sprança de l ber al lhargo de l die, yá que a soutordie pula manahana el iba para Londres.
“You stou barada, miu querido,” dixo la Senhora Bennet, “de que séiades tan çpachado a dar las nuossas filhas cumo chochicas. Se you quejisse craticar ls filhos de algue pessona, pula cierta nun iba a scolher ls mius.”
“Se las mies filhas son chochicas, you spero que siempre me puoda dar de cuonta desso.”
“Si — mas até se dá l causo, eilhas son todas mui spiertas.”
“Esse ye l solo punto, agabo me a mi mesmo, an que nun stamos d’acuordo. Siempre tube sprança de que las nuossas oupeniones fúran las mesmas para cada situacion, mas debo de tener ũa grande defréncia cun bós para pensar nas nuossas dues filhas mais nuobas cumo mui chochicas.”
“Miu caro Senhor Bennet, bós nun podeis sperar que rapazas cumo eilhas téngan l sentido de l pai i de la mai. Quando eilhas chegáren a la nuossa eidade, cuido que nun ban a pensar an oufeciales mais do que nós hoije. Lhembra se me bien l tiempo an que tamien you gustaba dun ouniforme burmeilho — i, bendo bien, inda ls tengo ne l coraçon; i se un coronel moço i spierto, cun cinco ou seis mil lhibras por anho, quejisse algue de las mies filhas nun le iba a dezir que nó; i achei que l Coronel Forster quedaba mui eilegante quando l’outra nuite trouxo l sou ouniforme a casa de Sir Williams.”
“Maizica,” dixo Lydia, “nuossa tie cuntou mos que l Coronel Forster i l Capitan Carter yá nun ban tanta beç an ca la Senhora Watson cumo lo fazien al ampeço; agora ténen los bido muito pula biblioteca Clarke.”
La Senhora Bennet yá nun pudo respunder por bias de l’antrada dun criado cun un belhetico pa la Menina Bennet; bieno de Netherfield, i l criado sperou por ũa repuosta. Ls uolhos de la Senhora Bennet relhuzírun de gusto, i aplediaba, enquanto la filha li:
“Anton, Jane, de quien ye? De quei trata? Quei diç? Antoce, Jane, çpacha te i cunta mos alhá; çpacha te, miu amor.”
“Ye de la Menina Bingley,” dixo Jane, i ende liu lo alto:
“MIE QUERIDA AMIGA,—
“Se nun quedardes mui penerosa por cenar hoije cun Louisa i cumigo, quedamos an peligro de mos tenermos senreira l restro de nuossa bidas, puis dues mulheres tenéren que ancarar ũa cula outra por un die anteiro nunca acaba sien ser nũa çcuçon. Beni assi que puodades apuis de recebides este. Miu armano i ls outros tius cénan cun ls oufeciales.—Siempre buossa,
“CAROLINE BINGLEY.”
“Cun ls oufeciales!” dixo Lydia, “Admira me que tie nun mos tenga falado desso.”
“A cenar fuora,” dixo la Senhora Bennet, “esso ye pouca suorte.”
“Puodo lhebar la carruaije?” dixo Jane.
“Nó, mie querida, fazies melhor ir cul cabalho, puis stá assi a modo ir a chober; i ende tenerás que passar alhá la nuite.”
“Essa serie ũa buona çculpa,” dixo Elizabeth, “se bós stubírades segura de que eilhas nun se íban a oufrecer pa la mandar traier a casa.”
“Á!, mas passa se que ls homes percísan de la carruaije de l Senhor Bingley para íren a Meryton, i ls Hurst nun ténen cabalhos sous.”
“You mais querie ir de carruaije.”
“Mas, mie querida, stou cierta de que tou pai nun puode çpensar ls cabalhos. Eilhes fáien falta na fazienda, nun ye berdade, Senhor Bennet?”
“Eilhes fáien falta na fazienda mais bezes do que aqueilhas an que ls puodo ousar.”
“Mas se hoije mesmo nun podirdes çponer deilhes,” dixo Elizabeth, “ls deseios de mai starien cumpridos.”
Al fin, eilha acabou por cunseguir que l pai le dezira que ls cabalhos stában acupados. Jane antoce fui oubrigada a ir de cabalho, i la mai acompanhou la a la puorta fiturando muito que l die iba a star malo. Las spranças deilha cuncretizórun se; Jane inda nun iba mui loinge quando bieno ũa fuorte porrascada. Las armanas deilha quedórun algo preacupadas, mas la mai staba mui cuntenta. L’auga cuntinou an to la nuite sien çcampar; Jane pula cierta nun iba a poder bolber.
“Esta fui ũa buona eideia mie, fui mesmo!” dixo la Senhora Bennet mais dũa beç, cumo se la rezon para chober fura solo deilha. Assi i todo, até a soutordie a la purmanhana, eilha nun soubo de l cumpleto éisito de la treminaçon. Stában a acabar l zayuno quando un criado de Netherfield trouxo l seguinte belhetico para Elizabeth:
“MIE QUERIDÍSSEMA LIZZY, —
Nun me stou a sentir nada bien esta manhana, l que, cuido you, debe de ser de la molha que agarrei onte. Las mies simpáticas amigas nun quieren oubir falar an you bolber para casa até que steia melhor. Atéiman tamien para que l Senhor Jones me beia—assi i todo nun bos assústedes se oubirdes dezir que l chamórun por bias de mi—i, tirando la gorja algo anflamada i un delor de cabeça, nada mais hai que puoda dar cuidados. — La tue etc.
“Anton, mie querida,” dixo l Senhor Bennet, quando Elizabeth acabou de ler l bilhete, “se la buossa filha quedasse mui malica ou se morrira, serbirie bos de bun cunsuolo saber que todo fura por ir atrás de l Senhor Bingley, i por ordes buossas.”
“Á! Nun tengo miedo de que eilha se muorra. Naide se muorre por bias de pequerricas custipaçones. Eilhas ban le a dar todos ls cuidados. Anquanto eilha quedar por alhá, stá todo mui bien. Gustaba de la ir a bejitar, s’acauso podira lhebar la carruaije.”
Elisabeth, quedando mui preacupada, staba resolvida a ir para an pie deilha, mesmo na falta de la carruiaje; i cumo nun andaba a cabalho, nun tenie outro remédio senó ir a pie. Eilha çclarou l que resolbira.
“Cumo puodes ser tan boubica,” gritou le la mai, “para pensar ũa cousa dessas, cun todo este lhodo! Nun starás an cundiçones de se mirar para ti quando alhá chegares.”
“You starei an cundiçones de ber a Jane—esso ye todo l que you quiero.”
“Será essa ũa buona rezon, Lizzi,” dixo le l pai, “para mandar traier ls cabalhos?”
“Claro que nó, nun fago tencion de deixar de ir a pie. La lunjura nun antressa quando tenemos ũa rezon; son solo trés milhas. A horas de cena yá starei acá.”
“You admiro la fuorça de la tue bundade,” ouserbou Mary, “mas todas las fuorças de l sentimento ténen de ser guiadas pula rezon; i, na mie oupenion, l sfuorço ten sempre de star an porporçon al que se quier alcançar.”
“Nós bamos cuntigo até Meryton,” dezírun Catheryne i Lydia. Elizabeth aceitou la cumpanha deilhas, i las trés rapazas salírun a la par.
“Se mos apressiarmos,” dixo Lydia, enquanto caminában, “talbeç inda puodamos ber algo de l Capitan Carter antes de el salir.”
An Meryton apartórun se; las dues mais nuobas botórun a caras a la morada dũa de las ties de ls oufeciales, i Elizabeth cuntinou l caminho solica, atrabessando tierras i tierras nũa passada apressiada, subertindo paredes i saltando poças cun ũa einergie ampaciente, i acabando al fin por se ber andrento la casa, cun ls pies drumidos, las meias anlhodadas, ũa cara rosada por bias de l sfuorço.
Ponírun la na salica de l zayuno, adonde todos a nun ser Jane, stában juntos, i adonde l’apersentaçon deilha trouxo ũa grande surpresa. Que eilha tubira caminado três milhas solica lhougo a la purmanhana cedo, i cun un tiempo tan steporado, i por sou pie, era quaijeque ũa cousa ampensable pa la Senhora Hurst i pa la Menina Bingley; i Elizabeth staba cumbencida de que eilhas la çpreziában por bias desso. Assi i todo, fui recebida, cun to la delicadeza por eilhes; i ne ls modos de l armano esso era algo melhor do que simpres delicadeza; habie buona çposiçon i bundade. L Senhor Darcy falou mui pouco, i l Senhor Hurst nun abriu la boca. Aquel staba debedido antre l’admiraçon pul brilho que l eisercício le traira a la teç deilha, i la dúbeda a respeito de l’oucajion para justificar la benida deilha até tan loinge. Yá l outro, solo pensaba ne l sou zayuno.
Las preguntas deilha a respeito de l’armana nun fúrun respundidas de l modo mais sastifatório. La Menina Bennet habie drumido mal, i anque stubisse a pie, staba cun muito febre, i nun staba bien a puntos de poder salir de l quarto. Elizabeth staba cuntenta de que la lhebáran lhougo para an pie deilha; i Jane, que solo se acanhara cun miedo de traier albroto ou zassossego s’ amostrasse ne l belhetico deilha cumo deseaba essa bejita, quedou ancantada quando la biu antrar. Assi i todo, nun tenie gana de grandes práticas, i quando la Menina Bingley las deixou a eilhas solas, pudo ir un cachico alhá las spressones d’agradecimiento pula grandíssema bundade cun que la stában a tratar. Elizabeth, calhada, daba le to l’atencion.
Quando acabórun l zayuno las armanas benírun a tener cun eilhas; i la própia Elizabeth ampeçou a gustar deilhas, quando biu la grande afeiçon i atencion cun que tratában a Jane. L boticário bieno, i apuis de haber bido la mala, dixo, cumo era de sperar, que eilha agarrara un fuorte resfriado, i habie que lo atacar para lhebar a melhor an relaçon a el; aconselhou la a bolber pa la cama, i receitou le alguns remédios. L cunseilho del fui lhougo respeitado, puis las muostras de febre habien crecido, i la cabeça dolie le muito. Elizabeth nien por un sfergante deixou l quarto de l’armana; i las outras dues ties tamien pouco salírun; stando ls homes fuora de casa, eilhas nun tenien mesmo nada que fazer.
Quando l reloijo dou las trés, Elizabeth sentiu que tenie de se ir ambora, i muito a contragusto çclarou essa antencion. La Menina Bingley oufreciu le la carruaije, i eilha solo staba a spera dũa pequeinha ansesténcia para l’aceitar, quando Jane amostrou tan grande zassossego cula ida deilha, que la Menina Bingley se biu oubrigada a demudar l oufrecimiento de la carruaije nun cumbite para quedar an Netherfield por anquanto. Elizabeth aceitou mui recoincida, i lhougo mandórun un criado a Longbourn pa le lhebar a la familha l coincimiento de que quedaba eilhi i traier algue roupa.
Las ties de Longbourn lhougo bejitórun las de Netherfield. La bejita nistante fui paga cumo manda la lei. Las maneiras de la Menina Bennet cuntinában le a agradar tanto a la Senhora Hurst como a la Menina Bingley; i anque pensáran que la mai nun era buona d’aturar, i las armanas mais nuobas nun merecíran que neilhas s’amentasse, la gana de haber un coincimiento mais cercano antre eilhas tenie an atençon las dues mais bielhas. Jane quedou ancantada por recebir essa atençon, mas Elizabeth bie las tratar a todo mundo d’anriba la burra, sien deixar de fuora l’armana, i nun gustaba muito deilhas; anque bisse la cunsidraçon deilhas por Jane, se assi se podie chamar, probablemente solo benie de l’anfluença debida a l’admiraçon de l armano por eilha. Este, bie se bien, nun scundie l’admiraçon que tenie por eilha adondequiera que s’ancuntráran; mas Elizabeth tamien bie, cumo l’armana se deixaba ir n’eideia que tenie na cabeça zde l purmeiro die an que l bira, caminhando mui debrebe pa l amor; assi i todo, bie cun gusto l’ampossiblidade de esso quedar a la bista de todo mundo, yá que Jane, anque tubira fuortes sentimentos, tenie tamien un carátele tan sereno i uns modos tan cuntenidos que nunca iba a deixar que suspeitáran de algo menos cumbeniente. I dixo le esso a la Menina Lucas.
“Talbeç seia agradable,” dixo Charlotte, “ser capaç de, nesses causos, scapar a la curjidade de las pessonas; assi i todo, a las bezes nun trai bantaijes guardar se assi tanto. Se ũa mulher ye mui able a scunder l que sinte al oubjeto desse sentir, eilha puode perder l’oupertunidade de lo agarrar; i ende serie probe cunsuolo acraditar que ls outros tamien de nada sáben. Hai tanto de gratidon ou de proua ne l mais de ls afetos, que nun ye buono deixá los antregues a eilhes mesmos. Todos podemos ampeçar sien rezon que se beia – ũa perferéncia ye la cousa mais natural; mas son mui poucos ls que chégan al amor sien un ampurronico de naide. An cada nuobe casos de dieç, ũa mulher fazerie melhor amostrar mais afeiçon do que la que sinte. Bingley gusta de berdade de tue armana; mas el puode nunca ir alhá de l gustar, se eilha ende nun le dir ũa mano.”
“Mas eilha ajuda lo, tanto cumo l modo de ser deilha le permite. Se you pudo antender l que eilha sinte por el, antoce el ha de ser un simprico, se inda tamien nun dou por nada.”
“Lhembra te, Eliza, que el nun conhece tan bien cumo tu l carátele de Jane.”
“Mas, se ũa mulher ten un fraco por un home, i nun fai nada pa l scunder, el ten d’acabar por çcubir.”
“Talbeç el acabe por çcubrir, se el stubir cun eilha tiempo que chegue. Mas, anque Bingley i Jane se béian muita beç, nunca ye por muitas horas a la par; i, cumo eilhes sempre se béien un al outro misturados cun muita giente, ye ampossible aporbeitar cada cachico para cumbersáren un cul outro. Antoce, Jane habie d’aporbeitar l mais que pudira la scassa meia hora an que puode prender l’atençon del. Quando yá stubir segura del, tenerá muito bagar para tamien eilha s’apaixonar cumo le dir la gana.
“L tou plano ye mui buono,” dixo Elizabeth, “quando solo stá an question l deseio de ser bien casada, i se un die you stubir decidida a agarrar un home rico, ou solo un home, cuido que fazerei cunsante esse plano. Mas esses nun son ls sentimentos de Jane; eilha nun nun fai las cousas por oujetibos. Ne l punto an que las cousas stan, eilha nien sequiera puode tener la certeza de punto de ls sentimentos deilha, a quantas mais de l sou sentido. Eilha solo l coinciu hai solo quinze dies. Beilou quatro bailes cun el an Meryton; biu lo ũa Manhana an casa del, i zdende cenou quatro bezes an pie del. Esto nun ye tiempo que bonde para que eilha quede coincer l carátele del.”
“Nó al menos assi cumo pones las cousas. Se eilha solo tubira cenado cun el, ende eilha solo poderie çcubrir se el ten buona gana de quemer; mas lembra te de que tamien passórun quatro beladas juntos – i quatro beladas puoden ajudar muito.”
“Si, essas quatro beladas dórun para quedáren a saber que dambos a dous gustában mais de l Binte i un do que de l jogo de l Quemércio; mas cun respeito a qualquiera outra caratelística eissencial, nun cuido que tenga serbido para muita cousa.”
“Buono,” dixo Charlotte, “deseio le Jane que le cuorra bien cun todo l miu coraçon; i se eilha manhana se cassse cun el, cuido que las probabilidades de ser feliç serien las mesmas do que se passasse doze meses a studar l carátele del. La felcidade ne l casamento ye solo ũa question de suorte. Por mais fondo coincimiento que tenga un de l outro ou l’aparecéncia antre las partes antressadas antes de dar l nuolo, ne l fondo esso an nada ajuda a la felcidade. Eilhes cuntínan a mantener ls feitius defrentes de modo a que cada un tenga la sue dosa de morteficaçon; antoce, sendo assi, ye melhor coincer l menos possible de ls defeitos de la pessona cun quien ides a passar ls buossa bida.”
“Tu fais me dar la risa, Charlote; mas nada desso ten sentido. Tu sabes que esso nun tem sentido, i que tu nunca te portaries desse modo.”
Acupada a mirar pa las atenciones de l Senhor Bingley cula armana, a Elizabeth nun le passaba pula cabeça que eilha mesma passara a ser dun cierto antresse als uolhos de l amigo. L Senhor Darcy, al ampeço, solo a muito custo aceitara que eilha fusse algo guapa; ne l baile mirou para eilha sien admiraçon; i quando stubírun acerca un de l outro, el solo mirou para eilha pa la craticar. Assi i todo, inda el i ls amigos mal habien tubido tiempo de saber se eilha tenie algo de guapo ne l sou calantriç, quando el l’ampeçou a achar muitíssimo anteligente por bias de la guapa spresson de ls sous uolhos negros.Apuis desta çcubierta outras benírun, tamien eilhas çcuncertantes. Anque a ũa mirada crítica el tubira dado cun mais que ũa falha nas lhinhas de l cuorpo deilha, era oubrigado a recoincer que la figura deilha nun era zangraciada; i anque ls modos deilha nun fúran ls de l mundo eilegante, el staba preso por bias de la sue grácia simples. Eilha nun se daba de cuonta de nada desto; para eilha el era solo l home agradable, i que nun la achara guapa al punto de beilar cun eilha.
El ampeçou a tener gana de saber mais deilha, i cumo purmeiro passo para falar cun eilha, passou a oubir las cumbersas deilha cun outros. Essas maneira chamórun l’atencion deilha. Nũa oucajion stában an casa de Sir William Lucas, adonde s’ancuntraba un grande juntouro de pessonas.
“Quei quererá dezir l senhor Darcy,” dixo le eilha a Charlotte, “cun esso de scuitar la mie cumbersa cun l Coronel Forster?”
“Ende stá ũa pregunta a que solo Senhor Darcy le puode respunder.”
“Mas se el torna a fazer esso mais bezes, asseguro te que le botarei an cara que bien sei l que el quier. El ten un uolho mui caçuador, i se you nun ampeçar a amostrar le l miu zagrado, qualquiera die inda bou a quedar cun miedo del.”
Cumo nessa altura el iba a tener cun eilhas, anque sien amostrar qualquiera edideia de abrir la boca, la Menina Lucas lucitou l’amiga a que le falara ne l assunto; l que lhougo lhebou Elizabeth a fazer esso, puis eilha bolbiu para el i dixo le:
“Nun achais, Senhor Darcy, de que falei mesmo mui bien agorica mesmo, quando atermentaba l Coronel Forster para el mos dar un baile an Meryton.”
“Cun muita einergie; mas esse ye sempre un assunto que fai qualquer tie bien firme.”
“Bós sodes mui duro an relaçon a nós.”
“Nun sfergante bai a ser la beç de eilha ser atermentada” dixo la Menina Lucas; “Bou a abrir l strumiento, Eliza, i bien sabes l que ben a seguir.”
“Si sós ũa criatura bien stranha para seres amiga! Siempre a oubrigar me a tocar i a cantar delantre de todo mundo! Se la mie proua tubira sido ancaminada pa la música, tu haberies sido sien précio; mas cumo son las cousas, you mais querie nun subressalir delantre de quien debe de star afeito a oubir ls melhores tocadores.” Assi i todo, cumo la menina Lucas matinara n’eideia, eilha acrescentou: “Mui bien, se assi ten que ser, que seia.” I mirando de modo sério pa l senhor Darcy, “Hai un guapo i bielho dito, que todo mundo eiqui conhece bien: “Guarda l tou fuolgo para sfriares l caldo”; i you bou a guardar l miu para cantar la mie moda.”
L’atuaçon deilha fui agradable, anque nun fura eicelente. Apuis ũa moda ou dues, i antes que le podira respunder al pedido de muita giente pa que cantara outra beç, l campo de l strumiento fui agarrado pula armana deilha Mary, que, por bias de ser la sola feia na família, trabalhou muito para daprender l mais que podira, staba siempre cun ganar de tocar.
Mary nien tenie talento nien gusto; i anque la proua houbira sido ũa prática deilha, ponira le un tan grande aire de ser mais que ls outros i uns modos tan stranhos que solo eilhes íban a nun deixar que chegasse a ũa purfeiçon mais alta do que aqueilha a que chegara. Elizabeth, simples i sem modos amprouados, fui oubida cun muito mais gusto, anque nien metade tocara tan bien; i Mary, na fin dun lhargo cuncerto, i cumo paga de todos ls agabos que le dórun, tocou bárias árias de la Scócia i de l’Eirlanda, a pedido de las armanas mais nuobas, que, cun algues de las Lucas, i dous ou três oufeciales, formórun un pequeinho grupo de baile nũa punta de l salon.
L Senhor Darcy stubo an pie deilhas nũa rábia calhada por bias desse modo de passar la nuite, deixando de lhado qualquiera cumbersa, i tan metido staba ne ls pensamentos del que nun se dou de cuonta de Sir William Lucas star an pie del, até que Sir William antoce ampeçou:
“Mas que adbertimiento tan angraciado pa la mocidade ye este, Senhor Dracy! Nun hai nada que s’acumpare a beilar. Cuido até que ye un de ls percipales requintes de las sociedades cultas.”
“Anteiramente d’acuordo, senhor; i ten tamien la bantaije de ser ũa questume de las sociadades menos cultas de l mundo. Qualquiera salbaije sabe beilar.”
A Sir William solo le dou la risa. “L buosso amiga beila mui bien,” cuntinou el apuis dun ratico calhado, al ber Bingley a ajuntar se al grupo; “i nun tengo dúbedas an cumo bós mesmo sodes un amante de tal arte, Senhor Darcy.”
“Bistes me beilar an Meryton, cuido you, senhor.”
“Si, claro, i tube un cierto gusto nesso. Beilais muita beç an St. James?”
“Nunca, senhor.”
“Nun achais que iba a ser un feito al modo para un sítio cumo esse?”
“Esse ye un agabo que nunca le fago a nanhun sítio, se you podir.”
“Teneis casa na capital, parece me?”
L Senhor Darcy drobou se.
“Tube ũa beç l’antençon de ir a morar na capital - puis tengo muito gusto pula alta sociadade; mas nun stou mui cierto de que ls aires de Londres fúran al modo para Lady Lucas.
Calhou se un cachico a spera dũa repuosta, mas l cumpanheiro del nun staba buolto para ende; i cumo nessa altura Elizabeth passaba por eilhes, passou le pula eideia un géstio galan, i chamou la:
“Querida Menina Eliza, porque nun beilais? Senhor Darcy, deixai me que bos apersente esta moça cumo un bun par. Pula cierta nun negareis a beilar, stou cierto puis tanta beleza stá delantre de bós.” I, agarrando la mano deilha, quijo se la dar al Senhor Darcy que, anque quedara mui surpreso, fizo question de l’agarrar, quando eilha lhougo la puxou para trás, i dixo le a Sir William algo albrotada:
“Anton, miu caro senhor, nun fago la mais pequeinha tencion de beilar. Pido bos que nun pénsedes que passei por eiqui solo a saber de par.”
L Senhor Darcy, mui cumpenetrado i eiducado, pediu le que le dira la honra de la sue mano, mas ambalde. Elizabeth staba decidida; nien Sir William fui capaç de la bolber.
“Teneis un modo tan guapo de beilar, Menina Eliza, que ye feio de la buossa parte negar me la felcidade de bos ber; i anque este cavalheiro, an giral, çprézie l adbertimeinto, el nun será contra, stou cierto, an mos antretener por ũa meia hora.
“L Senhor Darcy ye dũa mui grande delicadeza,” dixo Elizabeth, dando le la risa.
“I ye, de berdade; mas, tenendo an bista l prémio, cara Menina Eliza, nun mos podemos admirar de el cuncordar- quei poderie el dezir contra un par assi?”
Elizabeth mirou cun malícia, i fui se ambora. La rejistença deilha nun la puso d’a mal cun l cavalheiro, i staba el a pensar neilha cun algun agrado, quando bieno a tener cun el la Menina Bingley.
“Cuido que adebino l assunto de l buosso sonhar.”
“Parece me que nó.”
“Stábades a pensar an cumo serie anseportable tener de passar muitas nuites desta maneira - cun esta giente; i pula cierta stou de acordo cun la buossa oupenion. Nunca me senti tan maçada! L sien sabor, iinda porriba l rugido – ls nadas, i inda porriba l modo cumo de toda esta giente se tem an alta cuonta! L que you nun darie para bos oubir a bós a craticá los.
“Stais mui anganhada, assguro bos. L miu pensar staba metido cun cousas mais agradables. You staba a pensar ne l grande prazer que un par de lindos uolhos na cara dũa mulher guapa puode dar.”
La Menina Bingley lhougo arregalou ls uolhos mirando pa la cara del, i quijo que le dezisse que tie tenie l crédito de le anspirar esses pensares. L Senhor Darcy respundiu le cun grande coraige:
“La Menina Elizabeth Bennet.”
“La Menina Elizabeth Bennet!” tornou la Menina Bingley. “Stou completamente barada. Zde quando acupa eilha l lhugar de faborita? - i dezi me, quando bos debo de dar ls parabienes?”
“Era mesmo essa la pregunta que you staba a spera que me fazirades. La manginaçon dũa tie anda mesmo mui debrebe; nun sfergante salta de admiraçon para amor, de amor para casamento. Sabie que me íbades a desear felicidades.”
“Buono, s’ancarais l assunto assi de modo tan sério, bou a cunsidrar que para mi l assunto queda arrimado. Tenereis, ye berdade, ũa suogra encantadora; i, pula cierta, eilha stará sempre an Pemberley cun bós.”
El scuitou la cun cumpleta andefréncia anquanto eilha se quijo antretener cul assunto; i cumo l sereno del la cumbenciu de que todo staba a salbo, eilha cuntinou a fazer caçuada por un bun rato.
A pouco mais dua cantada de Longbourn bibie ua família cun quien ls Bennet éran íntemos amigos. Sir William Lucas habie sido negociante an Meryton, adonde fazira ua fertuna bien buona, i ganhara l títalo de cabalheiro por bias dun pedido al rei quando el era persidente de cámara. La çtinçon subira le algo a la cabeça, talbeç de mais. Por bias desso custaba le tener que aguantar ls negócios, i morar nua bilica quemercial; antoce, deixando los als dous, mudara se cula família para ua casa arrimado a ua milha de lunjura de Meryton, que zdende le passórun a chamar Lucas Lodge, adonde iba a poder pensar an toda la sue amportança, i, yá lhibre de ls negócios, passar l tiempo solo a ser amable cun todo mundo. Anque stubira todo cheno cul sou nuobo títalo, nun habie quedado cun sobérbia, mas, al alrobés, çfazie-se an mesuras cun todo mundo. Por carátele nun le fazie mal a naide, era amigo, dariego, i l’apersentaçon del an St. James fazira lo eiducado.
Lady Lucas, era ua buona mulher, nó mui spierta de modo que benira a ser ua bezina cun balor pa la senhora Bennet. Tenien bários filhos. La mais bielha, ua rapaza anquelibrada i anteligente, par’ende cun binte i siete, era amiga íntema de Elizabeth.
Que las Meninas Lucas i las Meninas Bennet s’ajuntáran para falar de l baile, era mesmo ua necidade; i lhougo a soutordie apuis l baile, pula manhana, aqueilhas aparecírun an Longbourn para traier i para lhebar.
“Ampeceste bien la nuite, Charlotte,” dixo la senhora Bennet pa la Menina Lucas, eiducadamente cuntenido. “Fuste la purmeira scuolha de l senhor Bingley.”
“Si, mas parece que la segunda le agradou mais.”
“Á!, stás a amentar an Jane, cuido you, por eilha haber beilado cun el dues bezes. Queda cierta de que habie de ser assi se el gustasse deilha - stou quaije cierta de que eilha le agradou - cuntórun me algo subre esso - mas nun se me lembra bien l quei – algo que ten que ber cul senhor Robinson.”
“Talbeç stéiades a pensar na cumbersa que you mesma oubi antre el i l senhor Robinson; inda nun bos la cuntei? que l senhor Robinson le habie preguntado l’oupenion que el tenie de las nuossas fiestas an Meryton, i se nun cuidaba que habie muita rapaza mui fermosas na sala, i qual el achaba que era la mais guapa? i que a esta redadeira pregunta el lhougo le respundira: “Á!, la mais bielha de las Meninas Bennet, sien qualquiera dúbeda; nun puode haber dues oupeniones a respeito desse assunto.”
“Nun me dígades! Buono, esso ye mesmo fui mui firme – esso parece cumo se - mas, assi i todo, puode dar an nada, bien sabeis.”
“Las ‘mies’ anformaçones benírun mais al causo que las ‘tues’, Eliza”, dixo Charlotte. “L senhor Darcy nun ye tan agradable de oubir cumo al amigo del, nun achas? - probe Eliza! – ser solo ua ‘nun stá mal’!”
“Pido te que nun le metas na cabeça a Lizzy l sentir se zupiada por tan grande falta de respeito, yá que el ye ua pessona tan zagradable, que serie ua zgrácia ser de l agrado del. La senhora Lang cuntou me que onte a la nuite el stubo sentado al lhado deilha ua meia hora sien abrir la boca.”
“Teneis la certeza, mai? - nun haberá ende un pequeinho anganho?” dixo Jane. “Iba a jurar que bi l senhor Darcy a falar cun eilha.”
“Si – porque eilha le preguntou al fin se le gustaba Netherfield, i el nun tubo outro remédio senó respunder le; assi i todo, eilha dixo que el le pareciu anfadado por le haber falado.”
“La Menina Bingley cuntou me,” dixo Jane, “que el ye de poucas falas, a menos que steia cun amigos bien de l canto de la masseira. Cun esses el ye mui agradable.”
“Nun acredito nua sola palabra desso, querida. Se el fura ua pessona assi tan agradable, haberie le falado a la senhora Long. Mas you cuido que sei porquei el ye assi; todos dízen que el ye un poço de proua, i iba a jurar que el soubo que la senhora Long nun ten carruaije, i que fui al baile nua alugada.”
“Tanto se me dá que el le falara ou nó a la senhora Long,” dixo la Menina Lucas, “mas gustaba que el tubira beilado cun Eliza.”
“Para outra beç, Lizzy,” dixo le la mai, “se fura a ti, nun beilaba cun el.”
“Podeis star cierta, mai, pormeto bos que nunca beilarei cun el.”
“La proua del,” dixo la Menina Lucas, “nun m’oufende tanto cumo la proua de l mais de ls causos, porque hai ua çculpa para eilha. Un nun se puode admirar de que un home tan guapo, de buonas famílias, rico, cun todo a fabor del, tenga ua alta eideia del mesmo. Nun sei se puodo dezir esto, el ten l ‘dreito’ de ser amprouado.”
“Esso ye berdade,” dixo Elizabeth, “i era capaç de cerrar ls uolhos a la proua del, se el nun tubira ferido la mie.”
“La proua”, ouserbou Mary, que s’agababa de tener oupeniones firmes, “ye un defeito mui quemun, cuido you. Al cunsante de l que li, stou cumbencida de que ye mesmo mui quemun; que la natureza houmana stá mui buolta par’ende, i que hai mui poucos de nós que nun téngan ua alta eideia deilhes mesmos assentes an algue culidade, rial ou manginada. Baidade i proua son cousas defrentes, anque las palabras séian muita beç ousadas cumo sinónimos. Ua pessona puode tener proua sien ser baidosa. La proua ten mais a ber cula eideia que fazemos de nós mesmos, yá la baidade cun l que queremos que ls outros pénsen de nós.”
“Se you fura tan rico cumo l senhor Darcy,” dixo l mocico Lucas, que benira culas armanas, “nun m’habie d’amportar cula mie proua. Habie de tener ua matilha de perros de caça i buer ua garrfa de bino todos ls dies.”
“Ende staries a buer mais do que la cuonta,” dixo le la senhora Bennet; “i se te bisse nessa ampostura, sacaba te la garrafa de la mano.”
L rapaz apostou an cumo eilha nun era capaç; eilha cuntinou zirrando que si era, i la çcuçon solo acabou na fin de la bejita.
Quando Jane i Elizabeth quedórun eilhas solas, la purmeira deilhas, que antes tubira cuidado quando se tratou de agabar al senhor Bingley, cuntou le a sue armana l muito que lo admiraba.
“Ye todo l que un rapaç moço debe de ser,” dixo eilha, “sensible, adbertido, mui bibo; i nunca habie bido uns modos tan hounestos! –– tan simples cun ũa eiducaçon tan purfeita!”
“I tamien ye guapo,” acrescentou Elizabeth, “l que nunca stá a mais nun moço, se fur possible. De modo que ten un carátele cumpleto.”
“Senti me mui agabada por el quando me chamou a beilar pula segunda beç. Nun asperaba un agabo cumo esse.
“Nun lo asperabas? You si asperei, por ti. Mas essa ye ũa grande defréncia antre nós dues. A ti ls agabarriones siempre t’agárran çprebenida, mas a mi nunca. Quei poderie ser mais natural do que el te cumbidasse a beilar outra beç? El nun podie deixar de ber que tu eras ũas cinco bezes mais guapa do que qualquiera mulhier na sala. Nun le agradeças esso al el ser galan. Buono, la berdade ye que ye mui agradable, i you aprobo que gustes del. Yá tenes gustado bezes de mais de pessonas burras.”
“Lizzy, querida!”
“Á! tenes ũa cierta caída, bien sabes, para gustar de to la giente. Nunca bés un defeito an naide. Todo mundo ye buono i agradable als tous uolhos. Nunca an dies de mie bida te oubi falar mal de un ser houmano.”
“Nun querie ser anjusta al cinçurar a alguien; mas sempre digo l que penso.”
“Bien sei; i esso ye que ye un assombro. Cun l bun sentido que tenes, seres tan hounestamente ciega pa las faltas i las boubadas de ls outros! Fenhir candura ye algo que se bei muito –– un sbarra cun esso a cada passo. Mas ser cándido sien farroncas nien tener algue an bista –– guardar l que ye buono an cada un i fazé lo inda melhor, i nun dezir nada de l que ye malo ––solo tu sós capaç. I tamien te gustórun las armanas del, nun ye berdade? Ls modos deilhas nun s’acumpáran als del.”
“Ye berdade que nó –– al ampeço. Mas son mulhieres mui amables quando falas cun eilhas. La Menina Bingley bai a benir a bibir cul armano, i bai le a tratar de la casa; i you starei mui anganhada se nun tubirmos neilha ũa bezina ancantadora.”
Elizabeth scuitou calhada, mas nun staba cumbencida; l cumportamiento deilhas nun habie sido al modo pa le agradar a naide; i cun melhor uolho d’ouserbadora i un carátele menos froixo do que l’armana, i cun un juízo menos dado a deixar-se lhebar por algue simpatie, eilha staba pouco çpuosta a aprobá las. Ye berdade que éran ũas ties mui finas; bastante adbertidas quando naide las cuntreriaba i mui agradables quando le daba la gana, mas amprouadas i chenas deilhas mesmas. Si éran mui guapas, habien sido eiducadas nun de ls melhores coleijos de la capital, tenien ũa fertuna de binte miles de lhibras, stában aquestumadas a gastar mais do que la cuonta, i a dar se cun giente de la alta, i por esso dában se l dreito de tener ũa buona oupenion deilhas mesmas i menos buona de ls outros. Pertencien a ũa respeitable família de l norte d’Anglaterra; cousa que staba grabada de modo mais fondo na sue lhembráncia do que la fertuna de l armano i deilhas mesmas haber sido feita ne l quemércio.
L senhor Bingley ardou bienes de quaije cien miles de lhibras de l pai, que yá habie tubido l’antencion de mercar ũa propiadade mas nun bibiu pa lo fazer. L senhor Bingley pensaba de l mesmo modo, i por bárias bezes scolhira l cundado del; mas cumo agora tenie ũa buona casa i la lhibardade de un propiatário, ls que le coincien bien l carátele brando tenien dúbedas de que el nun quedasse l restro de ls sous dies an Notherfield, i deixasse la compra pa la giraçon benideira.
Las armanas del stában cun gana de que el fura duonho de propiadades del; mas, anque agora nun fura mais do que un rendeiro, nien por esso la Menina Bingley se fazie rogada para persidir a la mesa del - nien la senhora Hurst, que se habie casado cun un home mais alegante do que rico, staba menos çpuosta a cunsidrar la casa del cumo sendo deilha mesma, quando esso le cumbenisse.
L senhor Bingley habie quedado de maior iba para cousa de dous anhos, quando fui atentado por un cunseilho dado por acauso a bejitar la casa de Notherfield. Biu la por drento i por fuora nũa meia hora – quedou agradado cul sítio i ls aposentos percipales, sastifeito culas bantaiges que l propiatário le apuntou, i quedou lhougo cun eilha.
Antre el i Darcy habie ũa fuorte amisade, anque tubíran feitius cuntrairos. Bingley habie ganhado la simpatie de Darcy por bias de l sou feitiu hounesto, abierto, i brando, anque nun fura fácele achar un modo de ser mais cuntrairo al del, i nun parecie que stubisse çcuntento cun l carátele del própio. Ne l mirar amigable de Darcy, Bingley tenie la mais firme cunfiança, i la mais alta oupenion de l juízo del. An anteligença, Darcy staba muito arriba. Bingley nun era nada boubo, mas Darcy era spierto. El era al mesmo tiempo arrogante, calhado i custoso de cuntentar, i ls modos del, anque fúran eiducados, nun chamában a naide. Neste punto l amigo tenie la bantaige toda. Bingley staba cierto de agradar adondequiera que aparecira, mas Darcy staba siempre a ser oufensibo.
L modo cumo eilhes falórun de la fiesta ne l clúbio de Meryton era bien caratelístico. Bingley nunca habie coincido a giente mais ancantadora nien a rapazas mais guapas an dies de sue bida; todo mundo habie sido mui amable i atencioso cun el; nun habie habido muita mesura nien çtáncias; i lhougo se dou mui bien cun todo l salon; i quanto a la menina Bennet, nun podie manginar un anjo que fura mais guapo. Darcy, al alrobés, habie bido un juntouro de giente an quien habie pouca belheza i ningũa eilegança, por nanhun deilhes habie sentido l mais pequeinho antresse i de ningun habie recebido algue atencion ou prazer. Recoinciu que la menina Bennet era fermosa, mas rie se demais.
La senhora Hurst i l’armana deilha ende cuncordórun cun el, assi i todo admirában la i gustában deilha, dezindo que era ũa rapaza mui doce i que nun s’amportában nada de la coincer melhor. Habendo cuncluído, antoce, que la Menina Bennet era ũa rapaza mui doce, l armano deilhas sentiu se cun outerizaçon para pensar neilha cumo i quando quejira.
Assi i todo, nada de l que la senhora Bennet, cun ajudas de las sues cinco filhas, le houbira preguntado subre l assunto, bundou pa le sacar al home deilha ũa çcriçon sastifatória de l senhor Bingley. Atacórun lo por bários lhados, cun preguntas çclaradas, cun suponeres angenhosos, i arrodiando por loinge; mas el daba le siempre la buolta a todas i, al fin, eilhas nun tubírun outro remédio senó agarrar-se a las anformaçones an segunda mano de la bezina, Lady Lucas. L relatório deilha era mui faborable. Sir William habie quedado ancantado cun el. Era mui moço, guapíssemo, mui agradable, i, inda porriba, staba a pensar an ir al próssimo baile cun un bun grupo. Nun podie haber nada melhor! Gustar de beilar era meicamino andado para se apaixonar; i la senhora Bennet sentiu las mais bibas spranças alhá andrento deilha.
“Se podisse ber ũa de las mies filhas a bibir feliç an Netherfield”, dixo le la senhora Bennet al tiu deilha, “i a las outras assi bien casadas, yá nun querie mais nada.”
Poucos dies apuis l senhor Bingley bolbiu le la besita al senhor Bennet, i stubo arrimado a dieç minutos cun el ne l scritório. Lhebou cun el la sprança de poder ber las moças, puis muito yá oubira falar de cumo éran guapas; mas solo biu l pai. Assi i todo, las mulhieres fúrun un cachico mais afertunadas, puis zde ũa jinela alta tubírun la bantaige de ber que el traie un fato azul bestido, i iba nun cabalho negro.
Lhougo apuis mandórun le rezon para benir a cenar cun eilhes; i quando la senhora Bennet tenie yá treminados ls manjares que le darien fama de buona ama de casa, bieno ũa repuosta que botou todo a perder. L senhor Bingley bie se oubrigado a ir a la cidade a soutordie, i, por esso, nun podie aceitar la honra de l cumbite deilhes, etc. La senhora Bennet quedou mui pensatible. Nun era capaç de adebinar que negócios tenerie el que xurdir na cidade tan pouquito tiempo apuis la chegada del a Hertfordshire; i eilha ampeçou a tener miedo de que andara siempre a stremundiar sien se stablecer de beç an Netherfield, cumo habie de ser. Lady Lucas aplaquiou un cachico ls miedos deilha, lhebando la a pensar que solo haberie ido a Londres para ajuntar un grupo grande pa l baile. I lhougo quedou corricado que l senhor Bingley iba a traier cun el doze damas i siete cavalheiros. Las rapazas agoniórun-se al saber dun tal juntouro de ties, mas l die atrás de l baile assossegórun al oubir que, an beç de doze solo habie traído seis cun el de Londres — las cinco armanas del i un primo. I quando l grupo antrou ne l salon, solo éran cinco al todo — l senhor Bingley, las dues armanas del, l home de la mais bielha, i un outro moço.
L senhor Bingley era un home guapo i eiducado; tenie un calantriç agradable, i uns modos simpres i delicados. Las armanas del éran mulhieres fermosas i dũa grande eilegança. L cunhado, l senhor Hurst, mal parecie un cabalheiro; mas l amigo del, l senhor Darcy, lhougo chamou las atenciones de l salon por ser alto i alegante, de guapas feiçones, cun ũa postura zambuolta, i menos de cinco minutos apuis l’antrada del yá se falaba de ls sous teneres de dieç mil lhibras al anho. Ls homes dezien que era un home cun muita classe, las ties achában lo muito mais guapo que l senhor Bingley, i fui mirado cun grande admiraçon até arrimado al meio la belada, até que ls modos del traírun un tan grande zgusto que fazírun demudar l sentido de sue fama; dende palantre çcubriu se que era mui amprouado; que querie quedar porriba de todos ls outros, al alrobés de s’amostrar adbertido; i nien sequiera las lhargas tierras que tenie ne l Derbyshire l lhibrórun de tener un calantriç malo i zagradable i de nien dar para ser acumparado al amigo del.
L senhor Bingley nistante chegou a la fala cun todas las percipales pessonas na sala; era bibo i spabilado, beilou ls bailes todos, quedou peneroso por l baile s’acabar tan cedo, i falou de el mesmo dar un an Netherfield. Tan amigables culidades falában por eilhas solas. Que defréncia antre el i l amigo del! L senhor Darcy solo beilou ũa beç cula senhora Hurst i outra cula Menina Bingley, nun quijo que lo apersentáran a ningũa outra moça, i passou l restro de la nuite a passear pula sala, falando de beç an quando cun alguien de l grupo del. L carátele del staba julgado de beç. El era l home mais amprouado, mais zagradable de l mundo, i todos sperában que nun tornasse puli outra beç. Antre las pessonas mais acirradas contra el staba la senhora Bennet, an que l zgusto pul cumportamiento del se bolbira an oufénsia personal por haber çpreziado ũa de las filhas deilha.
Elizabeth Bennet biu se oubrigada a quedar sentada an dous bailes, por bias de scassidade de cabalheiros; i nũa parte desse tiempo, l senhor Darcy stubo de pies l bastante acerca deilha para scuitar la seguinte cumbersa antre el i l senhor Bingley, que deixou la dança por uns minutos, para lhebar l amigo a ajuntar se a eilhes.
“Anda, Darcy,” dixo le, “quiero que bengas a beilar. Nun gusto de te ber por ende solico a modo cheno cumo boto. Fazies melhor se beniras a beilar.”
“I you cuido que nó. Bien sabes cumo esso me anrezina, a nun ser que conheça pessonalmente l miu par. I cun un juntouro de giente cumo esta nun iba a aguantar. Tues armanas ténen l par deilhas, i nun hai qualquiera outra mulhier na sala que nun fura un castigo para mi star cun eilha.
“Se fura a ti, nun serie tan scumioso,” queixou se Bingley, “por Dius! Palabra de honra, nunca an dies de mie bida habie bido tanta rapaza encantadora cumo esta nuite; i muitas deilhas bien bés que son specialmente guapas.”
“Tu stás a beilar cun la sola rapaza guapa de l salon,” dixo l senhor Darcy, mirando pa la mais bielha de las armanas Bennet.
“Á! Eilha ye la criatura mais fermosa que yá habie bido! Mas, sentada mesmo atrás de ti, stá ũa de las armanas deilha, que ye mui guapa, i s’amostra cumo mui agradable. Deixa que le pida al miu par que te l’apersente.”
“A qual te refires?” i bolbendo se mirou por un sfergante para Elizabeth, até que ls sous mirares se cruzórun, altura an que lhougo zbiou l del, i dixo de modo friu: “eilha até nien stá mal, anque nun seia guapa bastante para m’atentar; i nun stou cun pacéncia para cunselar a moças que outros homes ponírun de lhado. Ye melhor que te baias mas ye pa l tou par i çfruita de sues risas, porque cumigo açagas l tou tiempo.”
L senhor Bingley seguiu l cunseilho del. L senhor Darcy apartou se; i Elizabeth nun quedou cun mui agradables sentimientos an relaçon a el. Assi i todo, eilha cuntou le la cuonta a las amigas cun muita risa; puis eilha era adbertida, mui alegre de feitiu, i cun ũa cierta caída para caçuar cun situaçones redículas.
La belada passou se de modo agradable para toda la família. La senhora Bennet biu la sue filha mais bielha ser mui admirada pul grupo de Netherfield. L senhor Bingley habie beilado cun eilha dues bezes, i las armanas fúrun mui atenciosas cun eilha. Jane staba tan cuntenta cun esto ou mais que la mai, mas quedaba alhá cun eilha. Elizabeth staba cuntenta por bias de Jane. Mary habie oubido amentar neilha pa la Menina Bingley cumo la rapaza mais cumpleta de la bezinança; i Catherine i Lydia habien tubido la suorte de nunca habéren quedado sien par, l que era la sola cousa, cumo le habien ansinado, que las habie de acupar ne ls bailes. Antoce, bolbírun cuntentas a Longbourn, l’aldé adonde bibien, i de que éran ls percipales moradores. Achórun l senhor Bennet inda a pie. Cun un lhibro el nien daba pul tiempo; i nesta altura el tenie grande curjidade an saber l que se passara nũa nuite que habie arrolhado tan buonas spetatibas. El bien querie que las eideias de la mulhier del subre l benediço caíran por tierra; mas lhougo se dou de cuonta de que l que iba a oubir era bien al alrobés.
“Á!, miu caro senhor Bennet,” dixo la tie del al antrar na sala, “passemos la belada mais encantadora, i l baile mais fantástico. Muito gustaba que tubírades stado alhá. Jane fui tan admirada que nunca se habie bido ũa cousa assi. Todos amentában an cumo era guapa; i l senhor Bingley achou la guapíssema, i beilou cun eilha dues bezes! Atentai solo nesto, miu querido; beilou dues bezes cun eilha! i fui eilha la única criatura na sala a quien le pediu para beilar ũa segunda beç. An purmeiro de todo, cumbidou la Menina Lucas. You staba tan zgustosa de l ber de pies cun eilha! Mas, assi i todo, a el parece que nun le gustou nada; a naide le gusta, bien sabes; al alrobés, pareciu quedar lhougo preso por Jane quando la biu a beilar. Puis el preguntou quien eilha era, apersentórun se la, i chamou la pa l baile a seguir. Apuis beilou l treceiro cun la Menina King, i l quarto cun Maria Lucas, i l quinto outra beç cun Jane, l sesto cun Lizzy, i la Boulanger…”
“Se el tubira algun duolo de mi,” boziou l tiu, zapacenciado, “nun habie beilado nien metade! Por amor de Dius, nun me faleis mais de ls pares del! Ouxalá tubira trocido un tornozielho lhougo al purmeiro baile!”
“Á! miu querido, you stou barada cun el. Ye un rapaç guapíssemo! I las armanas del son ũas pessonas ancantadoras. Nunca an dies de mie bida bi nada mais eilegante do que ls bestidos deilhas. You dirie que l ancaixe de l bestido de la señora Hurst...”
Eiqui eilha fui anterrumpida outra beç. L senhor Bennet queixou se que nun querie saber de bestidos. Por esso, eilha biu-se oubrigada a passar a outro capítalo de la cuonta, i cuntou, mui penerosa i cun algun zagero, ls scandalosos malos modos de l senhor Darcy.
“Mas puodo bos assegurar,” acrescentou eilha, “que Lizzy nun perde grande cousa por nun le anchir l uolho; porque ye l home mais zagradable i hourrible, i nun bal la pena perder tiempo cun el. Que pessona tan amprouada i presumida! El passeou parqui i pali, todo cheno de aire cumo un boto! Que eilha nun era guapa que chegasse para beilar cun el! Bien gustaba que tubírades stado alhá, miu querido, pa le dezirdes ũa de las buossas. Chego le a tener rábia al home.
L senhor Bennet staba antre ls purmeiros que fúrun a saludar al senhor Bingley. El siempre fizo tencion de l besitar, anque até la fin zirrasse cula tie del an cumo nun eirie; i anté la nuite apuis la besita del, eilha nun fui sabedora de nada. La cousa soubo se de la seguinte maneira. Staba l senhor Bennet a mirar pa la maneira cumo la segunda filha amponie un chapeu, quando le dixo nun derrepente:
“Spero que al senhor Bingley le guste, Lizzy.”
“Nun stamos an cundiçones de saber l que le gusta al senhor Bingley,” dixo, sentida, la mai deilha, “puis nun lo podemos besitar.”
“Mas squeceis bos, á mai,” dixo Elizabeth, “que lo hemos de ber nas runiones, i que la senhora Long pormetiu que mos lo iba a apersentar.”
“Nun acradito que la senhora Long faga ũa cousa dessas. Eilha tamien ten dues sobrinas an quien pensar. Ye ũa tie falsa, que solo pensa neilha, i nun tengo mui buona eideia deilha.”
“You tamien nó, “dixo l senhor Bennet; “i agrada me saber que nun quérgades depender de ls serbícios deilha.”
La senhora Bennet nien fizo tençon de le cuntestar; mas cumo nun fui capaç de s’aguantar, ampeçou le a renher a ũa de las filhas.
“Por amor de Dius, Kitty, calha te me cun essa tuosse! Ten al menos un cachico de pena de ls mius nérbios. Fais me los an farrapos.”
“Kitty nun ten mano na tuosse,” dixo l pai; “eilha deixa la salir quando nun debe.”
“You nun tusso por m’adbertir,” cuntestou Kitty, melindrosa. “Quando bai a ser l tou próssimo baile, Lizzy?”
“De manhana a quinze dies.”
“Á, puis ye,” dixo la mai, “i la senhora Long nun bai a bolber até al die atrás; assi, bai a ser ampossible que mos lo apersente, puis eilha inda nien sequiera l conhece.”
“Antoce, mie querida, podeis le agarrar la delantreira a la buossa amiga, i apersentar le l senhor Bingley a eilha.”
“Ampossible, senhor Bennet, ampossible, puis you nun tengo qualquiera coincimiento cun el; cumo podeis ser tan caçuador?”
“Agabo l buosso silenço. Un coincimiento de quinze dies ye mesmo mui pouco. Nun se puode saber l que un home rialmente ye al fin de quinze dies. Mas se nós nun arriscamos, alguien l bai a fazer; i al fin, la senhora Long i las sobrinas ténen de sperar pula ouportunidade deilhas; antoce, cumo eilha eirie a tener esso cumo un géstio de simpatie, s’acauso bós nun le prestais l serbício, you mesmo bou a agarrar esse ancarrego.”
Las rapazas, spantadas, mirórun pa l pai. La senhora Bennet solo dixo:
“Boubadas, mira que çparate!”
“Que quieren dezir essas palabras tan presumidas?” dixo el, altarado. “Cunsidrais ls modos d’apersentaçon, i l’amportança que le dan, cumo ũa boubada? Nun puodo star d’acuordo cun bós nessa parte. Que dizes tu, Mary? puis sós ũa moça ajuizada i que pensas bien, que leis buns lhibros, i deilhes sacas ansinamientos.
Mary quijo dezir algo cun sentido, mas nun fui capaç.”
“Anquanto Mary anclária las eideias,” cuntinou el, “bamos a tornar al senhor Bingley.”
“Stou farta de l senhor Bingley,” boziou le la mulhier.
“Tengo pena de bos oubir dezir esso; antoce porque nun me lo dezistes antes? Se lo tubira sabido esta manhana, pula cierta nun lo haberie ido a besitar. Ye mesmo pouca suorte; mas, cumo yá fiç la besita, agora nun podemos arrenunciar a un cierto relacionamiento.”
L assombro de las mulhieres fui mesmo l que el querie; l de la senhora Bennet subertie an muito ls outros; assi i todo, apuis de haber passado l purmeiro albrote de alegrie, eilha ampeçou a dezir que ne l fondo era esso que siempre habie fiturado.
“Que guapo géstio l buosso, senhor Bennet! Mas you bien sabie que, al fin, bos habie de cumbencir. Staba cierta de que amábades tanto las rapazas que nun deixariedes scapar ũa ouportunidade cumo esta. Ai, que cuntentica stou! I que bien la preguestes, al haberdes ido alhá esta manhana, i nien ũa palabra haberdes dezido até agora.”
“Agora, Kitty, yá puodes tossir cumo te dir la gana,” dixo l senhor Bennet; i, mal apenas falou, saliu de la sala, cansado culs antusiasmos de la sue tie.
“Que pai mais eicelente teneis, filhas!” dixo eilha, apuis de cerrada la puorta. “Nun sei cumo le podereis algun die agradecer la sue bundade, i tamien la mie, quanto a este causo. Nesta altura de la nuossa bida, nun ye mui agradable asseguro bos l you, ampeçar nuobas relaçones todos ls dies; mas por bós fazeriemos qualquiera cousa. Lydia, querida, anque seias la mais nuoba, cuido que l senhor Bingley bai a beilar cuntigo ne l próssimo baile.”
“Á!” dixo Lydia cumbencida, “you nun tengo miedo; puis, anque seia la mais nuoba, sou la mais alta.”
L restro de la belada passórun lo a fiturar subre quando el le iba a pagar la besita al senhor Bennet, i a treminar para quando poderien chamá lo a cenar.