Saltar para: Posts [1], Pesquisa [2]

Jane Austen Portugal

O Blogue de Portugal dedicado à Escritora

Proua i Percunceito – Capítalo XIV



A la cena, l Senhor Bennet quaijeque nun dixo nada; mas quando ls criados salírun, pensou que era altura de cumbersar un cachico cul sou huospedo i antoce amentou nun assunto que cuidaba que fura de l agrado del, amostrando le la suorte que el parecie que tubira cula sue ama. L’atencion de Lady Catherine de Bourgh an relaçon als deseios del, i la cunsideraçon pul cunfuorto del, parecien le mui grandes. L Senhor Bennet nun podie haber scolhido melhor. L senhor Collins fui mui buono ne ls sous lhoubores. L assunto oumentou la solenidade que yá era questumada ne ls sous modos, i dando se ls aires mais amportantes assegurou que «nunca an sue bida bira un cumportamiento assi nũa pessona de la alta sociadade—un tal respeito i afablidade cumo ls que el coincira an Lady Catherine. Eilha habie quedado ancantada por aprobar dambas las práticas que el yá tubira la honra de fazer delantre deilha. Eilha tamien lo cumbidara dues bezes para cenar an Rosings, i inda l sábado atrasado l mandara chamar para cumpletar l jogo de quatrilho a la belada. Lady Catherine era tenida por muita giente coincida del cumo ũa tie mui amprouada, mas el nunca bira neilha mais que delicadeza. Eilha siempre le falara cumo a qualquiera outro cavalheiro; eilha nun era nada contra que el fusse mais de l’asa de l cántaro culas outras familhas de la bezinança nien que de beç an quando salisse de la paróquia por ũa sumana ou dues, de bejita a  parientes del. Eilha até aceitara acunselhá lo a casar se assi que podira, çque el scolhira de modo a nun dar muito nas bistas; i ũa beç fura a bejitá lo a la sue houmilde casa, adonde aprobou todas las altaraçones por el feitas, i chegando eilha mesma a dar le algues eideias—uns stantes ne ls quartos de l sobrado».

“Todo esso stá mui bien i ye muita delicadeza de la parte deilha,” dixo la senhora Bennet, “i stou cierta de que se trata dũa tie mui agradable. Ye ũa pena que las grandes senhoras nun séian mais aparecidas cun eilha. Eilha bibe acerca de bós?”

“L jardin adonde stá la mie houmilde casica solo ten ũa caleija a apartá lo de Rosings Park, adonde Sue Eicelença mora.”

“Parece me que dezistes que eilha era biúda? Ten algue familha?”

“Eilha solo ten ũa filha, l’ardeira de Rosings, i de grandes propiadades.”

“Á!” dixo la Senhora Bennet, abanando la cabeça, “anton stá an melhor situaçon que l mais de las moças. I cumo ye la rapaza? Ye guapa?”

“Ye ũa moça mui ancantora. La própia Lady Catherine dixo que, ne l que respeita a berdadeira belheza, la Menina Bourgh arrepassa an muito la mais guapa de l sexo deilha, puis hai neilha aqueilhas feiçones que çtínguen ũa moça nobre de nacéncia. Zgraciadamente ten ũa custituiçon amalinada, l que la ten ampedido de abançar an ciertos campos de la sue eiducaçon que, nun fura esso, haberie alhá chegado sien problemas, cunsante m’anformou la tie que ourientou l’eiducaçon deilha, i que inda mora cun eilhas. Mas eilha ye mui amable, i amenudadas bezes ten la bondade de passar a la mie houmilde puorta na sue carrocica cun sous cabalhicos.”

“Yá fui apersentada na sociadade? Nun se me lembra de haber oubido l nome deilha antre las damas de la corte.”

“L mal stado de la salude deilha nun la deixa, anfeliçmente, ir a la capital; i por essa rezon, cumo you le dixe un die a Lady Catherine, nun tubo la Corte Británica l sou mais guapo anfeite. sue senhorie pareciu agradada cula eideia; i podeis manginar cumo quedo feliç por an qualquiera oucajion le ouferecer estes pequeinhos i delicados cumprimientos que a las ties siempre le gústan. Por mais dũa beç le tengo ouserbado a Lady Catherine, que l’ancantadora filha deilha parece que naciu para ser duquesa, i que l mais alto títalo, an beç de le traier amportança, inda quedarie por eilha acrecentado. Ye esta culidade de cousicas que le agrádan a sue eicelença, i you cunsidro me specialmente oubrigado a tener cun eilha essas atençones.”

“Teneis toda la rezon,” dixo l Senhor Bennet, “i dai grácias por tenerdes l talento de agabar cun delicadeza. Puodo preguntar bos se essas tan amables atençones bos sálen assi ne l momento, ou son purmeiro studadas por bós?”

“Eilhas bénen subretodo de l que se passa n’altura, i anque a las bezes m’adbirta a pensar i andonar eilegantes agabones que puodan serbir para las oucajiones que aparéçan, fago siempre de modo a que aparéçan cumo l menos studadas possible.”

Las suposiçones de l Senhor Bennet batírun cierto. L primo del era tan absurdo cumo el speraba, i era cun grande caçuada que el l scuitaba, guardando al mesmo tiempo un aire sério i cumpenetrado, i, tirando un ou outro mirar a caras a Elizabeth, nun le amostrando l sou gusto a naide.

Assi i todo, a la hora de l chá la dosa yá era bastante, i l Senhor Bennet tubo la sastifaçon de lhebar l sou huospedo outra beç pa la sala, i, acabado l chá, de lo cumbidar a ler alto pa las ties. L Senhor Collins aceitou, i traírun le un lhibro; mas, mal apenas mirou para el (yá que todo amostraba pertencer a ũa biblioteca moble), el detubo se, i pedindo çculpa, dixo que el nunca lie remanses. Kitty mirou para el spantada i Lydia quedou de boca abierta. Traírun le outros lhibros, i apuis de algues dúbedas scolhiu Sermones de Fordyce. Mal apenas el abriu l lhibro Lydia abriu la boca, i antes que el tubisse, cũa solenidade de anfadar, lido trés fuolhas, anterrumpiu lo, dezindo:

“Á mai, sabiedes que tiu Philips faç tencion de çpedir a Richard; i se el lo fazir, l coronel Forster lo bai a apreitar? Fui tie que me lo cuntou ne l sábado. Manhana bou a Meryton a saber mais cousas i a preguntá le quando ye que l Senhor Denny buolbe de la capital.”

Las dues armanas mais bielhas mandórun calhar a Lydia, mas l Senhor Collins, mui oufendido, puso l lhibro d’a parte i dixo:

“Muita beç tengo arreparado ne l pouco antresse que las mocicas ténen por lhibros algo mais sérios, anque screbidos solo para bien deilhas. Esso spanta me, cunfesso bos; puis, pula cierta, nada le puode ouferecer mais bantaijes do que l saber. Mas nun quierocuntinar a anquemodar a mie primica.”

Apuis, bolbendo se pa l Senhor Bennet, oufereciu se para jogar cun el un jogo de gamon. L Senhor Bennet aceitou l zafiu, ouserbando que el fazira bien al deixar las rapazas adbertíren se cullas sues fribolidades. La Senhora Bennet i las filhas pedírun le de modo mui amble çculpa por Lydia lo haber anterrumpido, i pormetírun le que esso nun se tornarie a passar s’acauso el bolbisse al lhibro; mas l Senhor Collins, apuis de le assegurar que nun le quedaba cun rábia a la primica, i que nunca iba a tener l cumportamiento deilha cumo ũa oufénsia, sentou se a outra mesa cun l Senhor Bennet, i purparou se pa al gamon.



Shortstory 2 Parte 19

 

 

Assim que wenthworth tomou a decisão de confrontar a amada para uma resposta definitiva que tão ansiosamente ousava esperar positiva, todo o peso de uma tonelada lhe saiu dos ombros.

Nesse ímpeto de felicidade decidiu comunicar a sua decisão a ao seu bom amigo Coronel Brandon. Apesar da marcada diferença de idades desde o conhecimento os dois homens encetaram uma relação amistosa que em breve se tornou em fortes laços de amizade. Muitos aspetos de temperamento e escolhas na vida os uniam, ambos seguiram carreiras militares e circulavam em meios semelhantes, e ambos tinham o seu coração devotado ao amor duma mulher pela qual não tinham medo de lutar nem a certeza suprema da correspondência desse amor.

Na conversa entre os dois homens Brandon apoiou o amigo assegurando-lhe que qualquer luta vale a pena para se estar perto de quem se ama. A convicção das suas palavras não o traiu, ainda que internamente tivesse as suas próprias dúvidas quanto ao amor de Marianne por si ,e à constância dos sentimentos da jovem esposa.

Tal como o Coronel Brandon, também Mr. Knightley amaldiçoava a distância de idades que o separava do objecto da sua afeição - Emma. Knightley era um homem apaixonado cujo amor por uma bela mulher havia despontado apanhando-o desprevenido. O extenso contacto de ambos desde a mais tenra infância de Emma nunca lhe havia deixado imaginar que algum dia fosse nutrir por tal criança mimada e viva um sentimento que não o de irmão mais velho. Sentimento esse que se alterou por completo.

Mr Knightley um verdadeiro gentleman, sentia-se agora um adolescente apaixonado, inconsequente e febril fruto do amor violento que sentia. Tudo nele o impelia a proteger a Emma, mesmo dos desejos desta que a pudessem afastar de si. Habituado a ser um homem prático e sensato dava consigo em deambulações e comportamentos infantis, de luta pela posse de algo que não sabia ser seu. Achava que lhe devia estar destinado, e essa convicção afastava a certeza de que realmente assim fosse. Tinha-se habituado desde cedo a trabalhar muito e a viver para os negócios, sem que grandes ímpetos o tivessem afastado do seu propósito, dava-se agora conta que algo faltava na sua vida, queria uma família e sobretudo uma família com aquela a quem amava mais que todas as outras que haviam existido na sua vida. Não se pode mesmo dizer que apesar da idade já avançada tivesse algum dia sentido o amor até agora. Sentimentos de pânico assolavam-no, não se sentia merecedor de tal beleza, juventude, inteligência e espírito. Pela Primeira vez sentia-se fraco face à concorrência, a batalha não estava perdida, oxalá Emma o amasse também! O dia do baile chegou!

Com efeito Emma era uma mulher vistosa na qual todos os olhos masculinos se fixavam. Ou assim via Mr Knightley...