Saltar para: Posts [1], Pesquisa [2]

Jane Austen Portugal

O Blogue de Portugal dedicado à Escritora

Despertar para "Proua e Percunceito"

 

 

Foi com um misto de receio e expetativa que convidei o Fracisco Niebro para traduzir a obra mais conhecida de Jane Austen para mirandês. Com este convite, queria que a obra de Jane fosse ao encontro da língua mirandesa. Creio que entre elas existem grandes similitudes, designadamente, as características rurais, no sentido de estarem mais ligadas à parte rural e não tanto ao meio citadino, e até mesmo de aceitação. Mas, como tudo o que tem qualidade vinga, ambas aí estão marcando o seu percurso e lugar nas respetivas histórias e categorias.

 

Aquela que é a segunda língua de Portugal, empresta agora a sua voz especial a "Orgulho e Preconceito". A sua sonoridade particular faz lembrar o castelhano e baralha os ouvidos; faz eco na cabeça quando procuramos encontrar as palavras já tão conhecidas. Mas assim que nos concentramos, ela revela-se clara e nítida. É Jane Austen em mirandês.

 

Para melhor conhecer e absorver esta língua, nossa língua, nada melhor do que abordá-la através de uma obra que se gosta. São estas as razões que me levaram a tomar coragem e a abordar o Fracisco, desafiando-o descaradamente para este projeto do "JAPT". Para minha grande surpresa, o convite foi aceite com entusiasmo. Assim, há já algum tempo que este escritor e tradutor mirandês colabora connosco com trabalho dedicado, de grande qualidade e rigor, como é seu cunho em tudo o que faz.

 

Todavia, este projeto não é estático, nem fechado e muito menos exclusivo. Por isso, a tradução de "Orgulho e Preconceito" para mirandês está também a decorrer no blogue "Na Sombra dos Livros", pela pena do mesmo tradutor. Felicito a autora pela visão demonstrada ao adotar e acolher este lindíssimo projeto. A tradução, naquele blogue, conta agora com o primeiro capítulo.

 

Aos dois autores, da tradução e do blogue, os meus sinceros agradecimentos pelo acolhimento deste romance de Jane Austen na língua mirandesa e pela língua mirandesa. Gostaria, pois, de deixar mais um desafio ao Fracisco Niebro: a tradução dos restantes romances de Jane Austen. Às editoras deste país, deixo outro: que peguem nesta tradução e a transformem num livro para todos os colecionadores das obras de Jane Austen, para todos os mirandeses e para que o público em geral fique e conhecer um pouco mais sobre a nossa segunda língua.

 

Buonas lheituras, melhores çcubiertas!

 

 

 

Proua i Percunceito - Capítalo V

 

 

A pouco mais dua cantada de Longbourn bibie ua família cun quien ls Bennet éran íntemos amigos. Sir William Lucas habie sido negociante an Meryton, adonde fazira ua fertuna bien buona, i ganhara l títalo de cabalheiro por bias dun pedido al rei quando el era persidente de cámara. La çtinçon subira le algo a la cabeça, talbeç de mais. Por bias desso custaba le tener que aguantar ls negócios, i morar nua bilica quemercial; antoce, deixando los als dous, mudara se cula família para ua casa arrimado a ua milha de lunjura de Meryton, que zdende le passórun a chamar Lucas Lodge, adonde iba a poder pensar an toda la sue amportança, i, yá lhibre de ls negócios, passar l tiempo solo a ser amable cun todo mundo. Anque stubira todo cheno cul sou nuobo títalo, nun habie quedado cun sobérbia, mas, al alrobés, çfazie-se an mesuras cun todo mundo. Por carátele nun le fazie mal a naide, era amigo, dariego, i l’apersentaçon del an St. James fazira lo eiducado.

Lady Lucas, era ua buona mulher, nó mui spierta de modo que benira a ser ua bezina cun balor pa la senhora Bennet. Tenien bários filhos. La mais bielha, ua rapaza anquelibrada i anteligente, par’ende cun binte i siete, era amiga íntema de Elizabeth.

Que las Meninas Lucas i las Meninas Bennet s’ajuntáran para falar de l baile, era mesmo ua necidade; i lhougo a soutordie apuis l baile, pula manhana, aqueilhas aparecírun an Longbourn para traier i para lhebar.

“Ampeceste bien la nuite, Charlotte,” dixo la senhora Bennet pa la Menina Lucas, eiducadamente cuntenido. “Fuste la purmeira scuolha de l senhor Bingley.”

“Si, mas parece que la segunda le agradou mais.”

“Á!, stás a amentar an Jane, cuido you, por eilha haber beilado cun el dues bezes. Queda cierta de que habie de ser assi se el gustasse deilha - stou quaije cierta de que eilha le agradou - cuntórun me algo subre esso - mas nun se me lembra bien l quei – algo que ten que ber cul senhor Robinson.”

“Talbeç stéiades a pensar na cumbersa que you mesma oubi antre el i l senhor Robinson; inda nun bos la cuntei? que l senhor Robinson le habie preguntado l’oupenion que el tenie de las nuossas fiestas an Meryton, i se nun cuidaba que habie muita rapaza mui fermosas na sala, i qual el achaba que era la mais guapa? i que a esta redadeira pregunta el lhougo le respundira: “Á!, la mais bielha de las Meninas Bennet, sien qualquiera dúbeda; nun puode haber dues oupeniones a respeito desse assunto.”

“Nun me dígades! Buono, esso ye mesmo fui mui firme – esso parece cumo se - mas, assi i todo, puode dar an nada, bien sabeis.”

“Las ‘mies’ anformaçones benírun mais al causo que las ‘tues’, Eliza”, dixo Charlotte. “L senhor Darcy nun ye tan agradable de oubir cumo al amigo del, nun achas? - probe Eliza! – ser solo ua ‘nun stá mal’!”

“Pido te que nun le metas na cabeça a Lizzy l sentir se zupiada por tan grande falta de respeito, yá que el ye ua pessona tan  zagradable, que serie ua zgrácia ser de l agrado del. La senhora Lang cuntou me que onte a la nuite el stubo sentado al lhado deilha ua meia hora sien abrir la boca.”

“Teneis la certeza, mai? - nun haberá ende un pequeinho anganho?” dixo Jane. “Iba a jurar que bi l senhor Darcy a falar cun eilha.”

“Si – porque eilha le preguntou al fin se le gustaba Netherfield, i el nun tubo outro remédio senó respunder le; assi i todo, eilha dixo que el le pareciu anfadado por le haber falado.”

“La Menina Bingley cuntou me,” dixo Jane, “que el ye de poucas falas, a menos que steia cun amigos bien de l canto de la masseira. Cun esses el ye mui agradable.”

“Nun acredito nua sola palabra desso, querida. Se el fura ua pessona assi tan agradable, haberie le falado a la senhora Long. Mas you cuido que sei porquei el ye assi; todos dízen que el ye un poço de proua, i iba a jurar que el soubo que la senhora Long nun ten carruaije, i que fui al baile nua alugada.”

“Tanto se me dá que el le falara ou nó a la senhora Long,” dixo la Menina Lucas, “mas gustaba que el tubira beilado cun Eliza.”

“Para outra beç, Lizzy,” dixo le la mai, “se fura a ti, nun beilaba cun el.”

“Podeis star cierta, mai, pormeto bos que nunca beilarei cun el.”

“La proua del,” dixo la Menina Lucas, “nun m’oufende tanto cumo la proua de l mais de ls causos, porque hai ua çculpa para eilha. Un nun se puode admirar de que un home tan guapo, de buonas famílias, rico, cun todo a fabor del, tenga ua alta eideia del mesmo. Nun sei se puodo dezir esto, el ten l ‘dreito’ de ser amprouado.”

“Esso ye berdade,” dixo Elizabeth, “i era capaç de cerrar ls uolhos a la proua del, se el nun tubira ferido la mie.”

“La proua”, ouserbou Mary, que s’agababa de tener oupeniones firmes, “ye un defeito mui quemun, cuido you. Al cunsante de l que li, stou cumbencida de que ye mesmo mui quemun; que la natureza houmana stá mui buolta par’ende, i que hai mui poucos de nós que nun téngan ua alta eideia deilhes mesmos assentes an algue culidade, rial ou manginada. Baidade i proua son cousas defrentes, anque las palabras séian muita beç ousadas cumo sinónimos. Ua pessona puode tener proua sien ser baidosa. La proua ten mais a ber cula eideia que fazemos de nós mesmos, yá la baidade cun l que queremos que ls outros pénsen de nós.”

“Se you fura tan rico cumo l senhor Darcy,” dixo l mocico Lucas, que benira culas armanas, “nun m’habie d’amportar cula mie proua. Habie de tener ua matilha de perros de caça i buer ua garrfa de bino todos ls dies.”

“Ende staries a buer mais do que la cuonta,” dixo le la senhora Bennet; “i se te bisse nessa ampostura, sacaba te la garrafa de la mano.”

L rapaz apostou an cumo eilha nun era capaç; eilha cuntinou zirrando que si era, i la çcuçon solo acabou na fin de la bejita.

 

 

A Dualidade Maternal de Mrs. Ferrars para com Edward e Robert

Uns são filhos e outros enteados, eis a expressão que bem podia ser o sub-titulo deste post. Como sabem nestes dois primeiros meses do ano a nossa atenção, aqui no blogue, vai focar-se nas Mães de Sensiblidade e Bom Senso.

às vezes não dá para acreditar que Mrs. Ferrars é mãe de Edward já que ambos têm feitios completamente opostos.

Como já outras colegas escreveram em posts anteriores há muita actualidade naquilo que Jane Austen escreve e em Mrs Ferrars encontramos duas características comuns a muitas mães dos nossos dias: vontade de realizar desejos pessoais através dos filhos e preferência por um filho particular.

 

Se actualmente muitas mães desejam que os filhos realizem os sonhos que elas não conseguiram realizar, sonhos tão complicados como ser famoso ou tão simples como tocar piano, Mrs Ferrars também deseja a carreira politica para o filho. Não que ela tenha desejado e não realizado o sonho politico, mas porque isso lhe traria prestigio social.

Já a preferência por Robert é clara, principalmente no fim quando a apesar do casamento com a Lucy, ela não o deserda.

Como sabem naquela altura, eram os filhos mais velhos que herdavam a fortuna, cabendo aos mais novos uma parte insignificante do dinheiro. Por isso mesmo o casamento era um assunto tão preocupante, havia que escolher alguém com dinheiro. No caso de Edward ele não tinha esse problema porque tinha dinheiro suficiente para casar com quem quisesse, o casamento do irmão, após se tornar o herdeiro, demonstra isso mesmo. Mas Mrs Ferrars não vê as coisas assim por isso quer que Edward e mais tarde Robert ( após ser o herdeiro) casem com alguém que tenha também dinheiro, afinal dinheiro gera dinheiro...

 

Mrs. Ferrars, não faz parte da galeria de personagens austeninas que colhem simpatia entre os leitores e certamente não figura entre as candidatas a melhor mãe. Mrs. Ferrars é egoísta e só pensa que os filhos devem fazer as suas vontades, independentemente das mesmas serem ou não iguais às suas. Ela deserda Edward pelo simples facto de ele manter a palavra e querer casar com Lucy. O pobre Edward acaba assim sem ter nada, nem sequer um tecto para o abrigar. A Mrs. Ferrars até deve ter ficado feliz com isto já que podia agora favorecer o seu preferido, Robert, mas ele acaba por dar-lhe um enorme desgosto e casa-se com Lucy. Como a preferência sobre ele é grande, Mrs. Ferrars acaba por perdoar-lhe e o seu castigo é ter como nora alguém como Lucy.

 

 

 

Proua i Percunceito - Capítalo IV

 

Quando Jane i Elizabeth quedórun eilhas solas, la purmeira deilhas, que antes tubira cuidado quando se tratou de agabar al senhor Bingley, cuntou le a sue armana l muito que lo admiraba.

“Ye todo l que un rapaç moço debe de ser,” dixo eilha, “sensible, adbertido, mui bibo; i nunca habie bido uns modos tan hounestos! –– tan simples cun ũa eiducaçon tan purfeita!”

“I tamien ye guapo,” acrescentou Elizabeth, “l que nunca stá a mais nun moço, se fur possible. De modo que ten un carátele cumpleto.”

“Senti me mui agabada por el quando me chamou a beilar pula segunda beç. Nun asperaba un agabo cumo esse.

“Nun lo asperabas? You si asperei, por ti. Mas essa ye ũa grande defréncia antre nós dues. A ti ls agabarriones siempre t’agárran çprebenida, mas a mi nunca. Quei poderie ser mais natural do que el te cumbidasse a beilar outra beç? El nun podie deixar de ber que tu eras ũas cinco bezes mais guapa do que qualquiera mulhier na sala. Nun le agradeças esso al el ser galan. Buono, la berdade ye que ye mui agradable, i you aprobo que gustes del. Yá tenes gustado bezes de mais de pessonas burras.”

“Lizzy, querida!”

“Á! tenes ũa cierta caída, bien sabes, para gustar de to la giente. Nunca bés un defeito an naide. Todo mundo ye buono i agradable als tous uolhos. Nunca an dies de mie bida te oubi falar mal de un ser houmano.”

“Nun querie ser anjusta al cinçurar a alguien; mas sempre digo l que penso.”

“Bien sei; i esso ye que ye un assombro. Cun l bun sentido que tenes, seres tan hounestamente ciega pa las faltas i las boubadas de ls outros! Fenhir candura ye algo que se bei muito –– un sbarra cun esso a cada passo. Mas ser cándido sien farroncas nien tener algue an bista –– guardar l que ye buono an cada un i fazé lo inda melhor, i nun dezir nada de l que ye malo ––solo tu sós capaç. I tamien te gustórun las armanas del, nun ye berdade? Ls modos deilhas nun s’acumpáran als del.”

“Ye berdade que nó –– al ampeço. Mas son mulhieres mui amables quando falas cun eilhas. La Menina Bingley bai a benir a bibir cul armano, i bai le a tratar de la casa; i you starei mui anganhada se nun tubirmos neilha ũa bezina ancantadora.”

Elizabeth scuitou calhada, mas nun staba cumbencida;  l cumportamiento deilhas nun habie sido al modo pa le agradar a naide; i cun melhor uolho d’ouserbadora i un carátele menos froixo do que l’armana, i cun un juízo menos dado a deixar-se lhebar por algue simpatie, eilha staba pouco çpuosta a aprobá las. Ye berdade que éran ũas ties mui finas; bastante adbertidas quando naide las cuntreriaba i mui agradables quando le daba la gana, mas amprouadas i chenas deilhas mesmas. Si éran mui guapas, habien sido eiducadas nun de ls melhores coleijos de la capital, tenien ũa fertuna de binte miles de lhibras, stában aquestumadas a gastar mais do que la cuonta, i a dar se cun giente de la alta, i por esso dában se l dreito de tener ũa buona oupenion deilhas mesmas i menos buona de ls outros. Pertencien a ũa respeitable família de l norte d’Anglaterra; cousa que staba grabada de modo mais fondo na sue lhembráncia do que la fertuna de l armano i deilhas mesmas haber sido feita ne l quemércio.

L senhor Bingley ardou bienes de quaije cien miles de lhibras de l pai, que yá habie tubido l’antencion de mercar ũa propiadade mas nun bibiu pa lo fazer. L senhor Bingley pensaba de l mesmo modo, i por bárias bezes scolhira l cundado del; mas cumo agora tenie ũa buona casa i la lhibardade de un propiatário, ls que le coincien bien l carátele brando tenien dúbedas de que el nun quedasse l restro de ls sous dies an Notherfield, i deixasse la compra pa la giraçon benideira.

Las armanas del stában cun gana de que el fura duonho de propiadades del; mas, anque agora nun fura mais do que un rendeiro, nien por esso la Menina Bingley se fazie rogada para persidir a la mesa del - nien la senhora Hurst, que se habie casado cun un home mais alegante do que rico, staba menos çpuosta a cunsidrar la casa del cumo sendo deilha mesma, quando esso le cumbenisse.

L senhor Bingley habie quedado de maior iba para cousa de dous anhos, quando fui atentado por un cunseilho dado por acauso a bejitar la casa de Notherfield. Biu la por drento i por fuora nũa meia hora – quedou agradado cul sítio i ls aposentos percipales,  sastifeito culas bantaiges que l propiatário le apuntou, i quedou lhougo cun eilha.

Antre el i Darcy habie ũa fuorte amisade, anque tubíran feitius cuntrairos. Bingley habie ganhado la simpatie de Darcy por bias de l sou feitiu hounesto, abierto, i brando, anque nun fura fácele achar un modo de ser mais cuntrairo al del, i nun parecie que stubisse çcuntento cun l carátele del própio. Ne l mirar amigable de Darcy, Bingley tenie la mais firme cunfiança, i la mais alta oupenion de l juízo del. An anteligença, Darcy staba muito arriba. Bingley nun era nada boubo, mas Darcy era spierto. El era al mesmo tiempo arrogante, calhado i custoso de cuntentar, i ls modos del, anque fúran eiducados, nun chamában a naide. Neste punto l amigo tenie la bantaige toda. Bingley staba cierto de agradar adondequiera que aparecira, mas Darcy staba siempre a ser oufensibo.

L modo cumo eilhes falórun de la fiesta ne l clúbio de Meryton era bien caratelístico. Bingley nunca habie coincido a giente mais ancantadora nien a rapazas mais guapas an dies de sue bida; todo mundo habie sido mui amable i atencioso cun el; nun habie habido muita mesura nien çtáncias; i lhougo se dou mui bien cun todo l salon; i quanto a la menina Bennet, nun podie manginar un anjo que fura mais guapo. Darcy, al alrobés, habie bido un juntouro de giente an quien habie pouca belheza i ningũa eilegança, por nanhun deilhes habie sentido l mais pequeinho antresse i de ningun habie recebido algue atencion ou prazer. Recoinciu que la menina Bennet era fermosa, mas rie se demais.

La senhora Hurst i l’armana deilha ende cuncordórun cun el, assi i todo admirában la i gustában deilha, dezindo que era ũa rapaza mui doce i que nun s’amportában nada de la coincer melhor. Habendo cuncluído, antoce, que la Menina Bennet era ũa rapaza mui doce, l armano deilhas sentiu se cun outerizaçon para pensar neilha cumo i quando quejira.

Reuniões Austenianas

Há dias revi o filme Love Actually e mais uma vez surpreendi-me pela quantidade de actores que entram neste filme e já participaram em adaptações das obras da nossa querida Jane. Vai daí decidi fazer este post com todos os filmes e séries que conheço onde entraram dois ou mais actores que participaram em adaptações. Inclui também os actores dos filmes Becaming Jane e Miss Austen Regrets, mas exclui os de Lost in Austen ou Bride and Prejudice porque considero que são inspirações e não adaptações. Em alguns casos os actores trabalharam juntos antes de entrarem em adaptações. Como os titulos em português diferem do Brasil para Portugal, optei por colocá-los em inglês. Se conhecerem outros filmes digam que eu acrescento à lista.

 

 

The Crimson Petal and the White (2011) - Romola Garai, Amanda Hale, Blake Ritson e Mark Gatiss

 

The Hour ( 2011) -  Romola Garai, Anne Chancellor e Juliet Stevenson

 

Bend it Like Beckam ( 2004) - Keira Knightley e Juliet Stevenson

 

One Day (2011) - Anne Hathaway e Romola Garai 

 

Glourius 39 ( 2009) - Romola Garai, Hugh Boneville, Jeremy Northam

 

Downton Abbey ( 2010 ) - Maggie Smith, Penelope Wilton, Dan Stevens e Hugh Boneville

 

Gosford Park (2001) - Maggie Smith, Michael Gambon, Tom Hollander, Jeremy Northam, Claudie Blakley, Laurence Fox, Sophie Thompson

 

Atonement ( 2007) - James Macvoy, Keira Knightley, Romola Garai, Harriet Walter e Brenda Blethyn 

 

Love Actually ( 2003) - Colin Firth, Alan Rickman, Emma Thompson, Keira Knightley, Hugh Grant, Dan Fredenburgh

 

The Young Victoria ( 2009) - Harriet Walter, Rupert Friend e Mark Strong

 

Possession ( 2002) - Gwyneth Paltrow, Jennifer Ehle, Jeremy Northam e Tom Hollander

 

Cambridge Spies ( 2003) - Tom Hollander, Rupert Penry Jones e Samuel West

 

An Education (2009) - Carey Mulligan, Olivia Williams, Domic Cooper, Rosamund Pike, Emma Thompson e Sally Hawkins

 

Never Let me Go ( 2010) - Carey Mulligan, Keira Knightley e Sally Hawins

 

 

 

Sugerido pela Amanda Vieira:

 

O primeiro filme da Nanny McPhee teve a Emma Thompson e o Colin Firth, e o segundo Emma Thompson e Maggie Smith.

Além da série de filmes do Harry Potter que teve Maggie Smith, Michael Gambon, Emma Thompson, Alan Rickman, Imelda Staunton, Julie Walters, Fiona Shaw, Mark Williams.

 

Notting Hill (1999)- tem Hugh Grant, Richard McCabe, Hugh Bonneville

 

 

Proua i Percunceito - Capítalo III

 

Assi i todo, nada de l que la senhora Bennet, cun ajudas de las sues cinco filhas, le houbira preguntado subre l assunto, bundou pa le sacar al home deilha ũa çcriçon sastifatória de l senhor Bingley. Atacórun lo por bários lhados, cun preguntas çclaradas, cun suponeres angenhosos, i arrodiando por loinge; mas el daba le siempre la buolta a todas i, al fin, eilhas nun tubírun outro remédio senó agarrar-se a las anformaçones an segunda mano de la bezina, Lady Lucas. L relatório deilha era mui faborable. Sir William habie quedado ancantado cun el. Era mui moço, guapíssemo, mui agradable, i, inda porriba, staba a pensar an ir al próssimo baile cun un bun grupo. Nun podie haber nada melhor! Gustar de beilar era meicamino andado para se apaixonar; i la senhora Bennet sentiu las mais bibas spranças alhá andrento deilha.

“Se podisse ber ũa de las mies filhas a bibir feliç an Netherfield”, dixo le la senhora Bennet al tiu deilha, “i a las outras assi bien casadas, yá nun querie mais nada.”

Poucos dies apuis l senhor Bingley bolbiu le la besita al senhor Bennet, i stubo arrimado a dieç minutos cun el ne l scritório. Lhebou cun el la sprança de poder ber las moças, puis muito yá oubira falar de cumo éran guapas; mas solo biu l pai. Assi i todo, las mulhieres fúrun un cachico mais afertunadas, puis zde ũa jinela alta tubírun la bantaige de ber que el traie un fato azul bestido, i iba nun cabalho negro.

Lhougo apuis mandórun le rezon para benir a cenar cun eilhes; i quando la senhora Bennet tenie yá treminados ls manjares que le darien fama de buona ama de casa, bieno ũa repuosta que botou todo a perder. L senhor Bingley bie se oubrigado a ir a la cidade a soutordie, i, por esso, nun podie aceitar la honra de l cumbite deilhes, etc. La senhora Bennet quedou mui pensatible. Nun era capaç de adebinar que negócios tenerie el que xurdir na cidade tan pouquito tiempo apuis la chegada del a Hertfordshire; i eilha ampeçou a tener miedo de que andara siempre a stremundiar sien se stablecer de beç an Netherfield, cumo habie de ser. Lady Lucas aplaquiou un cachico ls miedos deilha, lhebando la a pensar que solo haberie ido a Londres para ajuntar un grupo grande pa l baile. I lhougo quedou corricado que l senhor Bingley iba a traier cun el doze damas i siete cavalheiros. Las rapazas agoniórun-se al saber dun tal juntouro de ties, mas l die atrás de l baile assossegórun al oubir que, an beç de doze solo habie traído seis cun el de Londres — las cinco armanas del i un primo. I quando l grupo antrou ne l salon, solo éran cinco al todo — l senhor Bingley, las dues armanas del, l home de la mais bielha, i un outro moço.

L senhor Bingley era un home guapo i eiducado; tenie un calantriç agradable, i uns modos simpres i delicados. Las armanas del éran mulhieres fermosas i dũa grande eilegança. L cunhado, l senhor Hurst, mal parecie un cabalheiro; mas l amigo del, l senhor Darcy, lhougo chamou las atenciones de l salon por ser alto i alegante, de guapas feiçones, cun ũa postura zambuolta, i menos de cinco minutos apuis l’antrada del yá se falaba de ls sous teneres de dieç mil lhibras al anho. Ls homes dezien que era un home cun muita classe, las ties achában lo muito mais guapo que l senhor Bingley, i fui mirado cun grande admiraçon até arrimado al meio la belada, até que ls modos del traírun un tan grande zgusto que fazírun demudar l sentido de sue fama; dende palantre çcubriu se que era mui amprouado; que querie quedar porriba de todos ls outros, al alrobés de s’amostrar adbertido; i nien sequiera las lhargas tierras que tenie ne l Derbyshire l lhibrórun de tener un calantriç malo i zagradable i de nien dar para ser acumparado al amigo del.

L senhor Bingley nistante chegou a la fala cun todas las percipales pessonas na sala; era bibo i spabilado, beilou ls bailes todos, quedou peneroso por l baile s’acabar tan cedo, i falou de el mesmo dar un an Netherfield. Tan amigables culidades falában por eilhas solas. Que defréncia antre el i l amigo del! L senhor Darcy solo beilou ũa beç cula senhora Hurst i outra cula Menina Bingley, nun quijo que lo apersentáran a ningũa outra moça, i passou l restro de la nuite a passear pula sala, falando de beç an quando cun alguien de l grupo del. L carátele del staba julgado de beç. El era l home mais amprouado, mais zagradable de l mundo, i todos sperában que nun tornasse puli outra beç. Antre las pessonas mais acirradas contra el staba la senhora Bennet, an que l zgusto pul cumportamiento del se bolbira an oufénsia personal por haber çpreziado ũa de las filhas deilha.

Elizabeth Bennet biu se oubrigada a quedar sentada an dous bailes, por bias de scassidade de cabalheiros; i nũa parte desse tiempo, l senhor Darcy stubo de pies l bastante acerca deilha para scuitar la seguinte cumbersa antre el i l senhor Bingley, que deixou la dança por uns minutos, para lhebar l amigo a ajuntar se a eilhes.

“Anda, Darcy,” dixo le, “quiero que bengas a beilar. Nun gusto de te ber por ende solico a modo cheno cumo boto. Fazies melhor se beniras a beilar.”

“I you cuido que nó. Bien sabes cumo esso me anrezina, a nun ser que conheça pessonalmente l miu par. I cun un juntouro de giente cumo esta nun iba a aguantar. Tues armanas ténen l par deilhas, i nun hai qualquiera outra mulhier na sala que nun fura un castigo para mi star cun eilha.

“Se fura a ti, nun serie tan scumioso,” queixou se Bingley, “por Dius! Palabra de honra, nunca an dies de mie bida habie bido tanta rapaza encantadora cumo esta nuite; i muitas deilhas bien bés que son specialmente guapas.”

“Tu stás a beilar cun la sola rapaza guapa de l salon,” dixo l senhor Darcy, mirando pa la mais bielha de las armanas Bennet.

“Á! Eilha ye la criatura mais fermosa que yá habie bido! Mas, sentada mesmo atrás de ti, stá ũa de las armanas deilha, que ye  mui guapa, i s’amostra cumo mui  agradable. Deixa que le pida al miu par que te l’apersente.”

“A qual te refires?” i bolbendo se mirou por un sfergante para Elizabeth, até que ls sous mirares se cruzórun, altura an que lhougo zbiou l del, i dixo de modo friu: “eilha até nien stá mal, anque nun seia guapa bastante para m’atentar; i nun stou cun pacéncia para cunselar a moças que outros homes ponírun de lhado. Ye melhor que te baias mas ye pa l tou par i çfruita de sues risas, porque cumigo açagas l tou tiempo.”

L senhor Bingley seguiu l cunseilho del. L senhor Darcy apartou se; i Elizabeth nun quedou cun mui agradables sentimientos an relaçon a el. Assi i todo, eilha cuntou le la cuonta a las amigas cun muita risa; puis eilha era adbertida, mui alegre de feitiu, i cun ũa cierta caída para caçuar cun situaçones redículas.

La belada passou se de modo agradable para toda la família. La senhora Bennet biu la sue filha mais bielha ser mui admirada pul grupo de Netherfield. L senhor Bingley habie beilado cun eilha dues bezes, i las armanas fúrun mui atenciosas cun eilha. Jane staba tan cuntenta cun esto ou mais que la mai, mas quedaba alhá cun eilha. Elizabeth staba cuntenta por bias de Jane. Mary habie oubido amentar neilha pa la Menina Bingley cumo la rapaza mais cumpleta de la bezinança; i Catherine i Lydia habien tubido la suorte de nunca habéren quedado sien par, l que era la sola cousa, cumo le habien ansinado, que las habie de acupar ne ls bailes. Antoce, bolbírun cuntentas a Longbourn, l’aldé adonde bibien, i de que éran ls percipales moradores. Achórun l senhor Bennet inda a pie. Cun un lhibro el nien daba pul tiempo; i nesta altura el tenie grande curjidade an saber l que se passara nũa nuite que habie arrolhado tan buonas spetatibas. El bien querie que las eideias de la mulhier del subre l benediço caíran por tierra; mas lhougo se dou de cuonta de que l que iba a oubir era bien al alrobés.

“Á!, miu caro senhor Bennet,” dixo la tie del al antrar na sala, “passemos la belada mais encantadora, i l baile mais fantástico. Muito gustaba que tubírades stado alhá. Jane fui tan admirada que nunca se habie bido ũa cousa assi. Todos amentában an cumo era guapa; i l senhor Bingley achou la guapíssema, i beilou cun eilha dues bezes! Atentai solo nesto, miu querido; beilou dues bezes cun eilha! i fui eilha la única criatura na sala a quien le pediu para beilar ũa segunda beç. An purmeiro de todo, cumbidou la Menina Lucas. You staba tan zgustosa de l ber de pies cun eilha! Mas, assi i todo, a el parece que nun le gustou nada; a naide le gusta, bien sabes; al alrobés, pareciu quedar lhougo preso por Jane quando la biu a beilar. Puis el preguntou quien eilha era, apersentórun se la, i chamou la pa l baile a seguir. Apuis beilou l treceiro cun la Menina King, i l quarto cun Maria Lucas, i l quinto outra beç cun Jane, l sesto cun Lizzy, i la Boulanger…”

“Se el tubira algun duolo de mi,” boziou l tiu, zapacenciado, “nun habie beilado nien metade! Por amor de Dius, nun me faleis mais de ls pares del! Ouxalá tubira trocido un tornozielho lhougo al purmeiro baile!”

“Á! miu querido, you stou barada cun el. Ye un rapaç guapíssemo! I las armanas del son ũas pessonas ancantadoras. Nunca an dies de mie bida bi nada mais eilegante do que ls bestidos deilhas. You dirie que l ancaixe de l bestido de la señora Hurst...”

Eiqui eilha fui anterrumpida outra beç. L senhor Bennet queixou se que nun querie saber de bestidos. Por esso, eilha biu-se oubrigada a passar a outro capítalo de la cuonta, i cuntou, mui penerosa i cun algun zagero, ls scandalosos malos modos de l senhor Darcy.

­“Mas puodo bos assegurar,” acrescentou eilha, “que Lizzy nun perde grande cousa por nun le anchir l uolho; porque ye l home mais zagradable i hourrible, i nun bal la pena perder tiempo cun el. Que pessona tan amprouada i presumida! El passeou parqui i pali, todo cheno de aire cumo un boto! Que eilha nun era guapa que chegasse para beilar cun el! Bien gustaba que tubírades stado alhá, miu querido, pa le dezirdes ũa de las buossas. Chego le a tener rábia al home.

Pág. 1/3